 |
‘k Las vanmorgen in de krant, dat kinderen de laatste twintig jaar steeds minder interesse hebben gekregen voor de natuur en soms helemaal geen belangstelling. Het kan ze geen moer schelen hoe het gras groeit of waar de melk vandaan komt. Dat blijkt uit een onderzoek van de Vrije Universiteit van Amsterdam bij 325 kinderen tussen de 10 en 13 jaar. Nou vind ik dat niet zo’n heel groot aantal om een heel onderzoek op te baseren eigenlijk. En of er nogal wat randstadkinderen tussen de ondervraagden zitten kan heel wat schelen.
Want gebleken is, dat de woonomgeving er nogal wat toe doet. De ouders ook en niet te vergeten of het kind veel televisie kijkt of uren achter de computer zit. Dat heeft nogal wat invloed op de interesse voor de natuur. Een Teletubbies-landschap is ook groen.
Als je bomen in je straat hebt is dat al heel wat, want er wordt gebouwd op de vierkante centimeter. Als je ouders druk zijn met hun baan, komt er van uitstapjes in de natuur wellicht ook niet zoveel en op school besteden ze veel minder aandacht aan het onderwerp natuur. Zegt dat onderzoek dus.Geen tijd meer voor, de uren moeten gemaakt worden, anders krijgt de school klappen van de minister.
Ik was ook een randstadkind, alleen heette het toen nog gewoon Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. En omstreken. Maar bij mij op school zei de meester als het mooi weer was: “Kom, jongens, jassen aan, we gaan naar buiten”. Of met zónder jas, als het heel mooi was.
Ik zat op school in de Watergraafsmeer dus wij liepen langs de Ringdijk en daar zaten we in het gras en dan vertelde meneer over de natuur, waar we bovenop zaten. Over de bloemetjes (de bijtjes liet ie altijd achterwege, hoewel we hem hadden zien knuffelen met de juf van de kleuterschool) en de bomen waar we langskwamen. Dat was leuk en we hebben evengoed allemaal leren lezen, schrijven en rekenen. En nog zoveel meer. Er was dus tijd om er zomaar middagen tussenuit te gaan.
Want we gingen ook schaatsen, als er ijs lag (en voor mijn gevoel lág er gewoon elke winter ijs!) we gingen naar het Scapinoballet, naar het Concertgebouw, we zwommen in het Sportfondsenbad en gingen buiten sporten in het Zeeburgerpark. We hadden schooltuintjes op de Kruislaan.
Getsie, het wordt nou wel érg nostalgisch, hè? Maar ik vind het zo jammer voor kinderen en nog jammerder voor de lesgevers dat er zo weinig ruimte is voor dat soort dingen, letterlijk en figuurlijk. Je kunt nou eenmaal niet álles via de computer. Gras ruiken of grondlucht opsnuiven als je iets aan het zaaien bent.
Dat gehannes met dat teveel aan lesuren of dat tekort aan lesuren, de werkdruk, de vergaderingen, de ouders die óveral bij betrokken moeten worden, want die zijn hard nodig. Ik zie het aan mijn dochters.
Er zou meer gewandeld moeten kunnen worden en in het gras gezeten en het moet mooi weer zijn natuurlijk. Voor punt één is het te gevaarlijk en is er teveel verkeer, bij punt twee moet je zorgen niet in de hondenpoep te gaan zitten en voor punt drie zijn we afhankelijk van de klimaatsverandering. Jullie zijn te laat geboren, kindertjes, start maar weer een mooi computerspelletje……..over de natuur of zo!