Nonchalant……?

In de zondagse Telegraaf stond een artikel over huishoudboekjes. Daar hielden met name vrouwen vroeger in bij wat ze uitgaven. Dus hoe ze hun huishoudgeld besteedden. Ik weet van mijn moeder, dat ze ook zo’n boekje had en dat ze een hele tijd haar uitgaven heeft genoteerd. En dat ze dan heel blij was als het allemaal klopte en ze bijvoorbeeld een bedrag van vier gulden acht en zeventig kon overboeken naar de volgende week, omdat ze dat dan had overgehouden.Ze zal ook wel een vast bedrag aan huishoudgeld hebben gehad, want zo ging dat toen.

Ik kan me niet herinneren dat ooit ook zo te hebben gedaan. Je moet er het type voor zijn. Soms waren er wel eens van die noodzakelijke momenten, dat we even bij elkaar gingen zitten om te kijken wáár het geld nou precies aan was opgegaan, maar echt een boekje bijhouden was er eigenlijk niet bij. Wel hadden we een Brabantia-blikje met gleuven, waaronder vakjes zaten. Daar stond dan bij: huur, brandstof, gas en licht, kleding, diversen. Ik weet het niet meer precies. Of we het ook echt gebruikten op die manier. We hadden niet zoveel en het was meer de tijd van: op is op. Heel overzichtelijk en je leefde daarnaar.

Dat het tegenwoordig zo overzichtelijk is kan ik niet zeggen. We telebankieren niet dat zal het ook zijn, maar de vaste dingen gaan automatisch, de inkomsten ook en afschriften van je financiële capriolen krijg je nauwelijks. En pinnen gaat (te) gemakkelijk. Ik heb soms helemaal geen cent in mijn portmonnee.

Als ik bij de supermarkt de boodschappen langs de scanner heb gehaald, kijk ik misschien met een half oog nog even op de kassabon, omdat ik, wellicht geheel ten onrechte, er wel op vertrouw dat de machine het bij het rechte eind heeft. Sterker nog: als ik het poortje doorga, nadat ik met mijn bonnetje voor het elektronische oog heb gewapperd, dan gooi ik dat meteen weg in de al klaarstaande afvalbak.

Wat een nonchalance! Wil ik dan niet weten waar ons geld blijft? Natuurlijk wel, want als de afschriften van de bank eens ’n keertje, zo eens in de maand of zo, komen, dan spit ik die helemaal door, roep: “Zo, zo, nou, nou!” en berg ze op in het mapje. Maar ja, dan is het allemaal al gebeurd, de pegels zijn foetsie!

Wij kunnen altijd telefonisch ons saldo opvragen en dát doen we nogal eens. Dan zeggen we tegen elkaar: “Valt mee, hè? ” of “Effe kalm aan doen!”. Maar ja, wat is kalm? We zijn al zo kalm. En een huishoudboekje, ik ben bang dat het er niet meer van komt. We zullen zorgen, dat de kinderen geen schulden erven, dat lijkt me onze voornaamste opdracht. Dus we houden wel huis, hoor, maar ja, dat is tegenwoordig ook al zo’n vaag begrip, hè……