Een creatief bureau op het gebied van reclamemaken heeft een nieuwe vorm bedacht om dat te doen. Op lantaarnpalen. Op zich is dat natuurlijk niet nieuw, er hangt al van alles aan de straatverlichting, maar nieuw is wel, dat de paal zélf onderdeel uitmaakt van de afbeelding op het reclamebord. Op de foto’s kun je zien hoe ze dat hebben gedaan.

Die giraf vind ik geinig, het Vrijheidsbeeld leuk gebruikt, maar die naakte vrouw heeft natuurlijk alweer voor de nodige opschudding gezorgd. Het woord ‘smakeloos’ is al gevallen en daar zal lang niet iedereen het mee eens zijn. Ik vind het ’n beetje zielig, dat ze d’r zo koud bij staat bij deze temperaturen, maar ik vind het een mooie foto en een mooie vrouw.

Maar ze zeggen wel, dat ze een gevaar is voor de verkeersveiligheid, omdat mensen gaan omkijken hoe ze er van achteren uitziet. Dat ligt dan aan hun eigen dirty mind en ze komen sowieso van een koude kermis thuis, want ze ziet er aan de achterkant hetzelfde uit als aan de voorkant. Jammer dan.

Ik ben het helemaal eens met de woordvoerder van de gemeente die zegt dat die paaldanseres best kan en dat mensen hun kop maar bij de weg moeten houden en daar zelf verantwoordelijk voor zijn. Vooralsnog is trouwens niet bekend voor wie of wat de reclame-uitingen bedoeld zijn en van wie ze komen. Daar kun je nog even over fantaseren. Douchegel, de Playboy, Slimfast, ’n dierentuin vanwege die giraf of in vrijheid een tripje naar New York? Wie zal het zeggen. We wachten in spanning af en dat zal precies de bedoeling zijn. Slim, hoor……!

Gôh, gisteren hadden we een aparte ervaring, hoor, en hartstikke vermoeiend ook nog. Wat was namelijk het geval? Speelgoedgigant Bart Smit was jarig, zei hij, en daarom hield ie van gistermiddag 5 uur tot ’s avonds 9 z’n feestje. Door fikse kortingen te geven op allerlei speelgoed. Er was ook een Playstation 3 in de aanbieding, zodat het vanwege die korting de moeite was om even langs te gaan. Het apparaat stond al een poosje op het verlanglijstje van de mannen hier in huis, want je schijnt er van alles mee te kunnen. Vraag me niet wat allemaal, want ik heb er geen verstand van. De games die voor het ding te krijgen zijn, zijn behoorlijk aan de prijs, dat weet ik wel, maar daar gaat het ze ook niet om, geloof ik.

Ik werd aangesteld als de vrouw van het geld en moest daarom ‘even’ mee. Nou, Bart mocht dan jarig zijn, z’n klanten waren dat allerminst. Toen wij even na vijven aankwamen stond er al een rij, die buiten de winkel begon. Mijn man had er telefonisch een laten reserveren, dat kon namelijk, maar e.e.a. was slecht georganiseerd. Even een aparte balie voor de reserveringen was een handig iets geweest. Maar nu moest iedereen dus in de rij.

Onderwijl liepen mensen overal tussendoor, met het reclamefoldertje in de hand, de spullen te verzamelen, die ze met het Sinterklaasgebeuren in ’t achterhoofd, wilden aanschaffen. Ik wist dat speelgoed prijzig is, maar wat mensen allemaal kópen voor hun vee, je wilt ’t niet weten. Er waren klanten, die voor een paar honderd euro aan speelgoed afrekenden en dan was die prijzige PS3 daar nog niet eens bij.

Babyborn-poppen, Barbies met hun accessoires, PlayMobil en Lego in gróte dozen gingen over de toonbank alsof die ouders het cadeau kregen, zeg! De kindertjes, voor wie het bestemd was, en die er vanwege het vroege uur dus naast stonden, uit hun buggy gerukt, omdat moeder die nodig had om de dozen te vervoeren, zullen een verhipt goed verhaal voorgeschoteld moeten krijgen om nog aannemelijk te maken, dat het toch echt van Sinterklaas komt.

Ik ben bang, dat veel kinderen vanaf gisteravond hun geloof in Sinterklaas verloren zullen hebben, omdat ze hun moeder of vader dit hectische koopgevecht hebben zien leveren. Bij de toonbank stond namelijk ook: “Inpakken doen we niet vandaag”.

Nou ja, wij kwamen dus ‘alleen maar’ voor die PS3, maar hebben evengoed 1 uur en 40 minuten in de rij gestaan voordat we ons geld mochten ruilen voor het apparaat. De korting was de moeite wel waard, maar dat moet je tijdens zo’n wachtsessie wel constant in je gedachten houden. We hadden al ‘zoeklichten’ boven Apeldoorn vanwege de opening van een nieuwe school (zie vorige post), maar deze wachtrij deed denken aan de gaarkeuken in de winter van ’44. Het verschil was, dat nu iedereen stond te bellen naar het thuisfront: “Gaan jullie maar vast eten, want ik ben d’r nog lang niet!”.

Achter ons stond een Poolse familie en vóór ons stond een Chinese mevrouw, die allemaal in hun landstaal stonden te kakelen, dus Bart kan tevreden zijn. Bart goes international. Ondanks de korting had ie dan ook een wereldomzet…….

Het Regionaal Opleidings Centrum (ROC) in Apeldoorn zat tot voor kort verspreid over de hele stad in diverse gebouwen. De automonteurs, de ict-ers, de administratievelingen, de timmerlieden in spé, de recreatie/toerisme-afdeling en de zorgsector, ze zaten allemaal ergens anders. Dat is nu verbeterd: alles is geconcentreerd op één plek. Het afgelopen weekend mochten de Apeldoorners komen kijken in het nieuwe onderkomen van het ROC, vlak achter het station op een prominente locatie. En honderden mensen hebben dat gedaan.

Het is van afmeting een mega-school, een overdekte campus eigenlijk. Veel kleur, veel kunst, heel veel glas, veel licht, het ziet er prachtig uit. Maar het is wel gróót, zeg! Wandelschoenen aan en brood mee om van de ene naar de andere kant te komen. Er waren ouders die kwamen kijken en zich afvroegen of hun kind zich wel “geborgen” zou voelen op zo’n enorme school.

Nou is “geborgen” niet direct het woord dat me te binnen schiet als ik aan mijn middelbare school denk. Bij de lagere school, die in mijn tijd nog geen basisschool heette, maar dat natuurlijk wel was, heb ik dat wel. Ik had vroeger een heel gezellige school, mooi in het groen met lichte lokalen. Maar toen ik naar de middelbare school ging daarna, was álles anders. Sowieso veel groter, niet ongezellig, maar minder “basis” en ik werd zelf anders en dat was maar goed ook.

Maar om op die nieuwe maxischool terug te komen: prinses Margriet is ‘m komen openen en vanwege de feestvreugde heeft Apeldoorn al dagenlang zicht op laserstralen, die van het dak van de school komen en langs de hemel scheren, zodat je precies weet waar de school staat. Ik moet erg denken aan de zoeklichten in de oorlog, maar van die associatie heeft niet iedereen last natuurlijk.

Ik hoorde trouwens een opmerking van een leerling van de opleiding autotechniek, die zei, dat ie heel blij was met al die glazen wanden. Omdat hij dan de meisjes van de kappersopleiding kon nakijken als ze langs liepen. In het oude gebouw kon hij alleen maar auto’s nakijken. Een hele verbetering toch, voor zo’n jongen. Gezellig ook, maar dáár heeft zo’n moeder het niet over als ze het over geborgenheid heeft, neem ik aan……

Snelheidsduivels komen in onze familie niet echt voor, hoewel de meesten wel van ’n beetje opschieten houden. Dat ligt ook wel wat aan het merk auto dat gereden wordt, want die hebben zo hun eigen imago. Maar e.e.a. heeft tot gevolg dat er best wel es ’n bekeurinkje op de mat ligt.

En dan niet, dat je bijna je rijbewijs kwijt was geweest of zo, nee, “wegens overschrijding van de ter plaatse toegestane snelheid”. En dat dan met 4 tot 6 kilometer. Ja, ja, ná correctie, dat wel, maar de reactie van het ‘slachtoffer’, de misdadiger zogezegd, is vrijwel altijd: “Jee, wat lúllig, zeg! Een boete voor viér kilometer!”. Een bedrag van € 20,–, waarvan we ons afvragen of het de kosten dekt van de administratieve rompslomp. Soms weet je helemaal niet meer waar en wanneer, want echt vlot met het toesturen van de bekeuring zijn ze ook niet, en moet de beschrijving van het gepleegde delict je uit de droom helpen. “O ja, dat was toen we die en die naar huis brachten!” of “O ja, toen kwamen we terug van….”.

Natuurlijk moet je betalen, te hard is te hard en de verhoging als je te laat betaalt is procentueel ook niet misselijk. Maar het blijft lullig, wanneer je je misdrijf pleegt op een praktisch uitgestorven snelweg na middernacht of op de doorgaande weg in onze wijk, waar de fietspaden door een brede berm gescheiden zijn van het autoverkeer, de voetgangers beschermde oversteekplaatsen hebben, kortom een hartstikke veilige voorrangsweg, waar na twaalven geen mens meer te vinden is, omdat men slaapt. Dan een bekeuring wegens een paar kilometer te hard vinden wij lullig. Gewoon spekken van de kas.

En ach, in Duitsland mag je binnenkort ook al geen gas meer geven op de Autobahn. Dat vind ik vooral ‘loelig’ voor mijn zoon…….