Flexibel zijn……

De allernieuwste officieel geconstateerde ergernis op de werkvloer blijkt te zijn, dat de kinderloze collega’s zich teveel moeten schikken naar de medewerkers die wel in het zo gezegende bezit zijn van kroost. En in voorkomende gevallen uiteraard hun kind belangrijker vinden dan hun werk. Als de kinderopvang belt, dat Tommie zich niet zo lekker voelt en ook wel een beetje warm aanvoelt, spoedt de desbetreffende ouder zich derwaarts en laat waar hij of zij mee bezig is subiet vallen, erop vertrouwend dat de anderen het wel zullen overnemen. Dat vindt niet iedereen even vanzelfsprekend.

Ook bij vakanties hebben ouders met schoolgaande kinderen zonder meer voorrang, want dat kan nou eenmaal niet anders. In de krant stond ook, dat steeds meer ouders hun kinderen “op kamp” sturen om zelf te kunnen doorwerken. Dat zijn toch wel gigantische problemen, zeg, die dan opdoemen!

Wat hadden wij het heel vroeger dan toch gemakkelijk. Ook als kinderen. Ik heb bijvoorbeeld nooit op kamp gehoeven, want mijn moeder was gewoon thuis. Vader had een paar weekjes vrij en dan gingen we wel weg. Kamperen of zo. Dan pas gingen we op kamp. Met z’n allen.

Maar inderdaad, in mijn eigen werksituatie later, toen wij de kinderen dus al groter hadden, zo groot, dat ze niet zo zorgbehoevend meer waren, waren wij als ouderen altijd de klos bij vakantiebesprekingen. Het enige voordeel was wel, dat we niet in het hoogseizoen hoefden en vaker mooi weer hadden. Maar geërgerd hebben we ons nooit, hoor. Het was nou eenmaal zo, dat de mensen met jonge kinderen en dan vooral de vrouwen, zich in allerlei bochten moesten wringen om de zaken van huis en werk te combineren.

Eén van onze dochters heeft een baan waarbij ze het zo heeft kunnen regelen, dat ze haar werk op kantoor, maar zo nodig ook thuis kan doen. En Irene van Serendips had ’t er laatst nog over en hield een vurig betoog over de geneugten van thuiswerken. Mijn dochter zei ook, dat ze dan veel productiever is. Ze hoorde trouwens van haar chef dat ze blij zijn als ze thuis werkt, want dan is haar plaats en computer vrij voor iemand anders. “Ik voel me een ongewenst kind!” had ze zogenaamd “gekwetst” geantwoord. Het is zo’n grapjas, dat kind. Ondertussen vindt ze het mooi geregeld, hoor! Kinderen en dan ook nog collega’s, die blij zijn als je d’r niet bent. Maar dat meenden ze niet echt, hoor…….