Onze oudste kleinzoon van acht is normaal al voetbalgek, maar dezer dagen is het natuurlijk helemaal het enige waarover ie praat! Hij mag van z’n moeder, die tot zijn geluk zelf ook redelijk besmet is met het virus (anders ben je geen leider van een jeugdelftal en volgend jaar waarschijnlijk zelfs trainer) natuurlijk de late wedstrijden, die pas om kwart voor negen beginnen, niet zien, maar de wedstrijden van zes uur wel. Eigenlijk vindt hij dat maar niks, want volgens hem zijn de “late” wedstrijden veel interessanter. Maar de juffen op school klagen toch al, dat er nogal wat kleine oogjes zijn in de klas.
Gisteravond paste ik op hem en z’n kleine broer, omdat hun moeder naar een ouderraadvergadering moest. Toen ik kwam was de eerste wedstrijd nog aan de gang en, nadat ik z’n broer naar bed had gebracht, keken we die samen uit. En toen begon ie te slijmen. “Ach, oma, toe, mag ik de andere wedstrijd ook zien? Please, please, please!!”. Ja, hij kan er wat van. Maar natuurlijk hield ik voet bij stuk, wat dacht je! Ik ben een ouderwetse moeder, die sowieso vindt dat kinderen vandaag de dag te laat naar bed gaan. Maar ja, tijden veranderen dus bedtijden misschien ook wel, weet je veel.
Mijn kleinzoon had een aardigheidje bedacht. Hij had een oranje ballon, die deel uitmaakte van de oranjeversiering, want voetbalfamilies maken d’r werk van, hoor, en die ging hij “hooghouden”. Vijf minuten lang. Als ie binnen die tijd de grond zou raken, dan ging ie meteen naar boven. Echt waar beloofd, maar anders….Dáár hadden we ’t trouwens nog helemaal niet over gehad, over dat “anders”, maar ja. “Ik kan het heel goed, hoor!”, waarschuwde hij nog. Inderdaad hield hij het een paar minuten vol, maar hij verstapte zich en het ding kwam op de grond. Hij slaakte een oerkreet, maar heel sportief: hij ging meteen naar boven.
Daar hebben we uiteraard nog even heel ernstig over het voetbal gepraat, de kansen doorgenomen van het Nederlands Elftal, de opstelling enzovoort en dat alles gedurende het wassen, plassen en tandenpoetsen. Dat noem ik multifunctioneel, daar kan ie nog veel plezier van hebben binnen zijn elftal. Daarna was hij snel onder zeil.
Vanavond komt hij hier Nederland-Frankrijk kijken. Ja, dat wordt een late wedstrijd, maar het is vrijdag en op zaterdag zijn kleine voetbaloogjes niet zo erg………
Ingrid
juni 29, 2008 at 9:36pmWat een leuk verhaal. En zo herkenbaar, want ja, ’t is mijn eigen kind. Enneh…die late wedstrijden heeft hij dus wel gekeken. Ik ben niet zo’n ouderwetse moeder (of hij luistert gewoon niet naar mij, dat kan ook…)Helaas heeft hij wat van mijn genen meegekregen en is ook een avondmens. ’s ochtends gelukkig wel zonder problemen om 07.00 uur z’n bed uit en hij valt niet in slaap op school. Maar gelukkig vanavond de finale en dan weer op tijd naar bed.