 |
Naar een begrafenis gaan is niet iets waar je naar uitkijkt, maar soms kun je na afloop zeggen, dat je toch een mooie dag hebt gehad. Omdat de sfeer goed was, het afscheid natuurlijk verdrietig, maar het leven van de overledene mooi herdacht en weergegeven.
In dit geval ging het om de schoonmoeder van mijn zus. Ze is 89 geworden en dan zeggen ze, dat dat een ‘gezegende’ leeftijd is. Ze heeft vele jaren een ‘living apart together’-verhouding gehad met het gezin van mijn zus en zwager, omdat ze in een gezellig klein huis woonde, dat bij hen in de tuin stond. Ze aten altijd gezamenlijk, maar verder was het : er voor elkaar zijn als het nodig is. Oma ( en toen hij nog leefde ook opa) hoefde dus niet naar een bejaardenhuis en heeft altijd zelfstandig kunnen wonen, al was er in de loop van de jaren wat meer hulp nodig. Er kwam een zuster helpen douchen elke dag en oma’s huishoudelijke hulp kwam sowieso al 25 jaar. En ze kwamen allemaal graag, want oma was een bijzondere vrouw met humor.
Ze werd het laatste jaar minder ambulant en vier weken terug kwam ze akelig te vallen en dat kan een broos mens van 89 beter niet overkomen. Het werd haar einde. Ze is moeder van vijf, grootmoeder van twaalf en overgrootmoeder van achttien nazaten. De aula was dus vol gisteren, ook met de vele vrienden en kennissen die oma had. De zusters, sommigen met hun uniform aan omdat ze eigenlijk nog met hun werk bezig waren, ze waren er allemaal.
De kleinzoons, die de kist begeleidden droegen allemaal de sjaal, die hun oma voor ze gebreid had. En niet eentje hetzelfde, hoor, ze hield van afwisseling. In de speeches van de oudste dochter en de oudste kleinzoon werd ze treffend herdacht. En bij het graf lieten de achttien achterkleinkinderen allemaal een witte ballon de lucht in vliegen voor “omie-pomie”, zoals ze door hen genoemd werd. Net op het moment dat ze dat deden brak de zon door de regenwolken. Toeval, dat weet ik ook wel, daarom heet ’t ook ‘wisselvallig’, ’t weer, maar toch was het mooi.
Ze zal heel erg gemist worden, deze oma.
Dat er zoveel kinderen bij deze uitvaart waren zorgde natuurlijk voor onrust, maar ik vond ’t prachtig. Onze kinderen hebben geen begrafenissen meegemaakt toen ze klein waren. Mijn man was ouderloos toen ik hem leerde kennen en ook mijn vader hebben ze nooit gekend. Mijn moeder wel, maar toen zij overleed zijn ze niet mee geweest. Mijn moeder werd gecremeerd en ik vind voor kinderen, als het dan toch moet, een begrafenis mooier en makkelijker te begrijpen. Elk kind heeft wel eens een vogeltje of wellicht de poes of hond mee helpen begraven en dan is een oma eigenlijk niet eens zo’n groot verschil. Het ligt natuurlijk ook aan de leeftijd van een kind. Maar ondanks dat ik een paar heel erg verdrietige kinderen heb gezien, gisteren, denk ik dat het goed voor ze was, dat ze er waren………