We hoorden vanmiddag in de auto ’n verhaaltje over Syreeta Wright, de vrouw van Stevie Wonder in de jaren zeventig. Als zij vond, dat ze te weinig aandacht kreeg, veranderde ze stiekem het hele interieur van hun huis, zodat ie als hij thuis kwam lekker z’n nek zou breken over het verplaatste meubilair. Hartstikke gemeen natuurlijk, maar wel mooi.

Voor mij een beetje herkenbaar ook, want hoewel ik echt nooit aandacht tekort ben gekomen, hoor, verplaatste ik ook nogal eens het een en ander in ons huis vroeger. Dat was dus niet om te pesten. Ik deed het in m’n eentje tot zelfs de piano aan toe als het zo uitkwam en ik geen zin had om te wachten tot de echte spierkracht thuis kwam om mijn stylingideetjes tot uitvoer te brengen.

Ongelukken zijn er als gevolg van mijn verhuisdrift nooit gebeurd, want mijn blinde kloris wist dat ik soms van die buien had, hield er rekening mee en vond ze meestal nog leuk ook. Maar dat is het verschil dan ook: Stevie en zijn Syreeta hebben het maar zo’n jaar of twee met elkaar uitgehouden en wij zijn aan ons achtenveertigste jaar bezig. En ik moet zeggen, de boel blijft tegenwoordig aardig op z’n plaats. Plantjes of een vaasje, dan heb je ’t wel gehad. Ik heb gewoon te veel hulp nodig bij het gesjouw nu, en dan is het helemaal niet leuk meer……

Vandaag waren we weer eens ’n keertje bij Ikea in Utrecht. Het was er vakantiedruk, hetgeen betekent veel blèrende kinderen en mopperende vaders. Moeders houden zich stil, want die denken: “Oké pa, vakantie, nu is het jouw beurt!”.

Onze Utrechtse zoon heeft geen auto en wij wel, dus als we er zijn is het handig om wat spullen aan te schaffen, die je nou niet direct even op de fiets meeneemt, zoals een kastje bijvoorbeeld. Zoals bekend kun je wat volumineuzere aankopen niet zomaar meenemen naar je auto, maar moet die voorrijden bij “het laadperron”, waar je ze in je voiture mag leggen.

Vandaag stond daar ene Jan. Medewerker van Ikea, want hij had een geel shirt aan met Ikea d’r op. Hij stond daar de boel te regelen. Hemel, wat voelde die man zich belangrijk, zeg! En het was een chagrijn van het zuiverste water, niet gewoon meer. Bemoeide zich met alles en iedereen.

Zo werd een ‘ladende’ mevrouw op hoge toon gesommeerd om eerst haar motor af te zetten. Je zou denken voor het milieu, logisch. Maar nee, Jan gooide het geheel en al op zijn eigen gezondheid. “Wat denkt u mevrouw, als ik bij de longarts kom, wat die dan zal zeggen? Jan, hoe komen je longen zo zwart?”. “Nou, en dan zeg jij: ik werk bij Ikea!”, zei de mevrouw en ze reed weg.

Jan had het nakijken. Ze was niet onder de indruk. Hij heeft z’n image niet mee. Een baantje in de binnendienst zal beter voor ‘m zijn. Voor z’n longen en voor de klantvriendelijke uitstraling van Ikea, dat is wel zeker…….

Een midweek is geen week en daarom ook maar zó om! Vooral als het mooi weer is. Maar zo’n paar daagjes er tussenuit is niettemin een leuk idee. We waren in De Eemhof, ’n CenterParcs-vestiging bij Zeewolde.

Toen we er aankwamen, maandagmiddag, was het bij de ingang stervensdruk met auto’s, die in een lange file stonden te wachten om naar binnen te mogen. Als je dat dan tenslotte gelukt is moet je op eigen kracht op zoek naar je huisje. Onze dochter had de papieren en de sleutel en wij wisten alleen een nummer, 305. Ze was ons dus al vooruit en ik ben ergerlijk stom in die dingen. Ze hebben ‘zones’ en als je een verkeerde zone inrijdt ben je er zo maar niet weer uit. En dan al die mensen die hun auto’s schots en scheef maar ergens zetten om “uit te laden”, want zij hebben hun huis dan al wél gevonden. De slimmeriken.

Onze gelukkig pientere kleinzoon, die bij ons achterin zat, ondekte dat ze voor stomme wezens, zoals ik, ook symbooltjes hebben aangebracht en dat wij de “vlinder”-route moesten volgen. Nou, en plaatjes kijken kan ik. Onze dochter had ondertussen haar hele auto al uitgeladen, haar kind te drinken gegeven en zich afgevraagd waar we nou toch bleven. Maar toen hadden wij lekker het hele park al gezien en dat had natuurlijk ook wel wat.

Het was een heel leuk huis met alles d’r op en d’r aan, een mooi terras en op een prachtige stek. Gezellige meerkoetjes, eendjes en heel veel vliegend gevogelte, dat niet bang is voor mensen. Als iedereen z’n auto netjes op de grote parkeerplaats heeft gezet na verloop van tijd, en daar wordt goed op gelet, is het park autovrij en ondanks de vele mensen toch erg rustig.

Omdat we een lastminuteboeking hadden gedaan wisten we tot voor twee dagen niet waar we heen zouden gaan. Een mystery-booking noemen ze dat dan en dat is eigenlijk best spannend. Nou, en toen bleken we lekker maar drie kwartier rijden van huis te zitten! Hoefden we niet in de warmte naar Zeeland of Zuid-Limburg. Ik heb er niet echt ervaring mee, maar de ene Center Parcs zal niet verschillen van de andere, denk ik.

Er is lekker gezwommen, gespeeld, gewandeld. Er zijn cryptogrammen gemaakt en sudoku’s opgelost en er is gescrabbeld, gedamd en gekaart. We zijn een spelletjesfamilie en ik vind dat leuk.

En nu zijn we weer thuis en hebben we het gevoel dat we tóch lang en ver weg zijn geweest. Leuke uitvinding, hoor, zo’n mysterieus midweekje…….!