Polonaise……

Wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat we wekelijks hulp hebben van iemand, die ons huis spic and span houdt. Ik ruim op en zij maakt schoon, zo liggen de verhoudingen zo’n beetje. Oké, de dagelijkse dingetjes doe ik natuurlijk wel, maar je weet wel wat ik bedoel. Kennissen van ons hebben hulp van de zus van óns schoonmaakengeltje. Ze zijn dus uit hetzelfde nest, opgevoed door dezelfde moeder en dat is te merken. We zijn blij met ze. We kunnen met z’n allen rustig ouder worden, want de thuiszorg zal zo geen kind aan ons hebben.

Van onze vriendin kreeg ik een verhaal doorgemaild over een bekende van haar, dat ik zo leuk vond, dat ik het graag wil delen. Het speelde alweer een poos geleden, maar dat hindert niet. Blijft leuk. Ik vond het ook wel ’n beetje op onze situatie slaan, maar dan anders.

Het ging zo: die mevrouw was uitgenodigd door de dame die haar elke week hielp haar huis op orde te houden. Omdat ze jarig was. Dat was nog nooit eerder gebeurd dus ze dacht er wat familie of buren te treffen. Maar ze werd de kamer binnengeloodst en luidkeels en met een weids gebaar aangekondigd: “En dit is de maandag!”

Het bleek dat de jarige al haar ‘werkgeefsters’ op de koffie had gevraagd! Mevrouw heeft dus gezellig gekletst met ‘de woensdag’ en ‘de vrijdag’, ‘de donderdag’ leek haar een naar mens en ‘de dinsdag’ was een man. Na deze bijeenkomst liep ze dus een grote kans om, als ze door haar dorp liep, als groet te krijgen “Hoi, maandag!”.

Ik zie het onze hulpjes niet doen, hoor, zo’n actie. Die zijn wel gewoon jarig. En ik weet van de mijne gelukkig ook nog wanneer………