Vrije vertaling……

Het was druk bij de supermarkt. Dat kwam doordat de mensen er niet zeker van waren of morgen de winkels wel open zouden zijn. Wij eigenlijk ook niet. Dus namen we het zekere voor het onzekere en deden boodschappen voor twee dagen. En dat deed iedereen dus.

Volgens mij was toch de afspraak dat eens in de vijf jaar de Bevrijdingsdag een vrije dag zou zijn. Voor iedereen. ’n Nationale Feestdag. Bevrijd zijn, het is toch wat, zou je zeggen. Nou, mooi niet. We hoorden op de radio een reportage, vanuit Den Bosch, waarbij de verslaggeefster zo hier en daar eens ging informeren wie d’r eigenlijk moest werken morgen en wie niet.

Daarbij bleek, dat als je een eigen zaak hebt, dan ben je open, want een dag geen inkomsten is een dag verlies. Als je bij een bank werkt of in de IT dan kun je morgen lekker gaan vissen of zo. De baas betaalt, want dan is het vastgelegd in de cao, dat van die ‘eens in de vijf jaar’. De Straatkrantverkoper staat er morgen ook, want ja, de winkels zijn open en zaken zijn zaken. Bovendien is de markt er ook gewoon. In Den Bosch dan, want verder weet ik ’t natuurlijk niet.

Weet je, ik vind ’t maar een wazige toestand. Je mag het gewoon allemaal zélf weten. Open of dicht, je ziet maar. Ach, dat is ook een soort bevrijding eigenlijk: iets met elkaar afspreken en je er dan niet aan hoeven houden. Kun je best een dag aan wijden…….