 |
Als je ’n stad een beetje vlotjes wilt ontdoen van een heleboel bezoekers, dan moet je gewoon even een wereldkampioenschap verliezen. We zagen hoe tienduizenden mensen het Museumplein in Amsterdam heel snel hadden verlaten, weliswaar met achterlating van enkele tonnen aan blik en vuil, maar de gemeentereiniging staakt niet meer dus dat is een kleinigheidje.
Ik heb nóg es een enorme mensenmassa in een minimum van tijd zien verdwijnen. Dat was in 1989, toen we met een groepje collega’s in Parijs waren om de binnenkomst van de Tour de France te zien. Gert-Jan Teunisse was toen een van onze sterren. Vierde werd ie. Maar toen zagen we op de Champs Elysées Laurent Fignon, een Fransman, de Tour verliezen aan de Amerikaan Greg LeMond, aan wie, ondanks die naam, niks Frans zat. Er zat na drie weken rondfietsen 8 seconden verschil tussen. Dat verlies was toen door al die langs de weg staande Fransen ook niet te verkroppen en die gingen meteen naar huis.
Er bleven nog wel een paar mensen over, hoor, je bent toevallig wél in Parijs, ja, maar zo werkt dat dus. Je landgenoot, of zoals in ons geval een heel stel landgenoten tegelijk, doet niet wat je eigenlijk van ze verwacht en dan is de teleurstelling groot. Iedereen baalt. Het enige dat je kunt doen is maar weer wachten op de analyses, de uitleg hoe toch zo gekomen is, waar het precies ‘fout is gegaan’, enzovoort, enzovoort. En de arbitrage niet te vergeten. Nou ja, we horen het wel.
Maar, hé zeg! Toevallig wel effe tweede van de wéreld, hè! Nederland! Twééde! Maar ééntje boven ons en laten we wel wezen: zó mooi was het nou ook weer niet, dat voetballen………