Pluche…..

Een fagot, ik héb er iets mee. In het Frans betekent het woord fagot ‘takkenbos’ en dat zie ik er nou niet direct in, maar het geluid van het instrument heeft zoiets gemoedelijks. Ik hoorde vanmiddag op Swiss Classic Radio ’n fagotconcert en ik had ’t weer: een teddyberengevoel. Ik heb in mijn werkleven heel veel teddyberen gemaakt met cliënten van het revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden waar ik werkte. Ook andere beesten, maar de beren vond ik ’t leukste om te doen.

Je kon ze ook echt ’n gezicht geven. Zolang de ogen er niet in zaten waren het gewoon pluchen beesten, maar zodra ze gevuld waren, een neus hadden en konden ‘kijken’ (helaas op dezelfde manier als de meesten van onze klanten, niét dus) werden het individuen en werden er namen verzonnen.

Het mondje moest er dan nog op geborduurd worden. Dat was een lastig karweitje vanwege de plaats waar het komen moest en meestal deed ik dat dan even.

Je kunt met zo’n mondje heel wat uitdrukken: mondhoeken naar beneden, dan keek ie chagrijnig, ’n rechte streep, dan was hij vastberaden, maar vaak maakte ik, in overleg met de toekomstige baas of bazin, er een brede glimlach van. Bijna van oor tot oor. Men had altijd veel succes bij het thuisfront als de optimistisch kijkende beer mee naar huis mocht.

En ondertussen had de berenbaas dan geleerd, hoe je ook zonder te kijken ’n draad in de naald kunt doen (d.m.v. ‘wondernaalden’! Ik verstrek graag inlichtingen aan wie daar ook moeite mee heeft!) en kunt hanteren, want het is een knap eind naaien, hoor, zo’n beer. Maar het resultaat wás er dan ook naar!

Gôh, en daar kwam ik nou op door die fagot……..