 |
I+R van Serendips, je weet wel, die plannen hebben voor als ze ophouden met werken: namelijk nóg harder werken waarschijnlijk, maar dan voor hun plezier, die moesten, zo schreef ze, naar een bijeenkomst om te horen hoe je het best ‘het zwarte gat’ kunt opvangen, dat ontstaat als je niet meer in directe verbinding staat met een reguliere werkvloer. I+R lachen daarom, maar verwachten toch wat praktische inlichtingen te krijgen voor hun toekomst. En dat is verstandig.
Wij hebben destijds samen met een heleboel andere mensen ook zo’n uitnodiging gehad van onze pensioenverstrekker. ’t Was best een chique vergadering in een zaal van een hotel, met koffie, cake en een lunch. Dat kon er allemaal af toen. Tijdens de lunch waren we gezeten tegenover een stel dames van een zorginstelling voor ouderen. Dat heette toen nog gewoon bejaardenhuis. Van hen hoorden we dat hun pensioen niet zo riant was geregeld. Omdat ze parttimers waren en op leeftijd. Logisch, anders zaten ze niet bij deze bijeenkomst. Ze konden van hun pensioen (net als ik trouwens, maar dat was vanwege mijn rare arbeidsverleden, waar ik dus eigenlijk zelf min of meer verantwoordelijk voor was) net naar de kapper. Het hield niet over. De instelling was bovendien duidelijk zo blij dat ze de dames kwijt konden, omdat ze dan goedkopere krachten van een jaar of zestien konden inhuren, dat ook dat behoorlijk wat frustratie opleverde. En ook dat zwarte gat kwam naderbij. Ze hadden heel wat te mopperen.
Die frustratie schijnt bij mannen, die zich onvoldoende hebben voorbereid op hun arbeidloze leven, nog extremer te zijn. Ik weet van een man, die ik wegens zijn pensionering opvolgde bij een van mijn eerste banen aan de receptie van ’n zuivelfabriek, die nadien zó ongelukkig was, dat hij zes maanden later was overleden. Geen hobbies en z’n vrouw had ‘m ook niet kunnen helpen. Dat was vreselijk. Wij kunnen ons bij zoiets niet veel voorstellen. De man was misschien ook wel te vroeg geboren, zo zonder computers, dat kan maar zo, want het had ‘m vast geïnteresseerd.
Uiteraard vullen wij onze tijd samen in met toch voldoende ruimte voor elkaar en dat is uitermate gezellig. Maar als je alleen bent, of er overkomt je een ziekte, dan is alles anders natuurlijk. Ik wil maar zeggen, dat je maar donders blij mag zijn als je zoveel energie hebt, dat je nog van alles kunt ondernemen en niet afhankelijk bent. Wij zijn dat zonder meer, blij dus.
Zo’n bijeenkomst van je pensioenverzekeraar is nuttig. Je hoort nog eens wat om tevreden van te worden. Tja, of niet natuurlijk: “Wat de toekomst brenge moge…….” enz. enz………