 |
Een déjà vu, iedereen heeft dat wel eens gehad. Maar, zoals ik, prévoyant zijn, há, dat is andere koek, hè! Ik was niet van plan nu meteen met ’n zigeunerjurk en kristallen bol op de kermis te gaan zitten, maar toch was het een leuke vooruitziende gewaarwording. Ik vertel ’t even. Omdat er dan weer hier en dan weer daar aanbiedingen zijn, die je naloopt, omdat ook bij ons december een dure maand is, waren we vanmiddag bij de Dekamarkt voor de boodschappen. Je wordt er bepaald geen trouwe klant van, van dat supermarkthoppen al willen ze dat allemaal wel graag. Nadeel is ook, omdat ze ook nogal eens het assortiment verplaatsen of veranderen, je de weg kwijtraakt en iets niet kan vinden. Loop je je ongans te zoeken naar zoiets gewoons als de miniklontjes suiker. Niet eens in de aanbieding.
Er zat een minivakkenvuller, zo’n iel joch van een jaar of veertien, waar nog niks stoerderigs of uitsloverigs aan te bekennen is, zich op z’n hurken ernstig te kwijten van de taak waarvoor hij was aangenomen: hij vulde een vak. Maar dit ventje leek wel zo enorm op mijn op één na oudste kleinzoon, dat was werkelijk frappant! Hij keek op en zag me rondkijken. “Zoekt u iets, mevrouw?”, zei hij beleefd. “Kan ik u helpen?” Gewoon, helemaal uit zichzelf. Ik noemde wat ik zocht en hij wees me keurig waar het lag.
En nou weet ik heus wel, dat ze geïnstrueerd worden, want hij zei ook nog dat ie ’t graag gedaan had en wenste me verder een prettige dag, oké, oké, maar tóch! Als mijn kleinzoon ’t over een jaar of wat, als ie ook z’n zakgeld gaat aanvullen, zó netjes doet als z’n evenbeeld vandaag, nou, dan ben ik trots op ‘m. Dat heb ik nu al gezien, clairvoyant zijnde. Maar ach, misschien neemt hij wel een krantenwijk……..