Op”merkel”ijk bij wet geregeld…….

In het Duitsland van premier Merkel is een wet aangenomen die kinderen toestaat om onbekommerd te lachen, te gillen en te schreeuwen als ze daar zin in hebben. Dat je daarvoor een wet moet regelen vind ik wel bijzonder. Het lijkt me toch normaal, dat een kind zich mag laten horen. Hoewel ouders in hun opvoeding er ook wel voor kunnen zorgen, dat een kind zich matigt. Schreeuwen is op zich niet nodig. Dat geldt voor vaders en moeders trouwens ook.

Heel vroeger was er wel een gezegde, dat “kinderen wel gezien, maar niet gehoord mochten worden”. Maar toen moesten kinderen zich wel meer laten welgevallen. Ze moesten bijvoorbeeld stáán aan tafel en ouderen mochten hoe dan ook geen last van ze hebben. Nou, dat is tegenwoordig wel anders met al die prinsjes en prinsesjes. Maar zo’n wet vind ik dan wel weer het uiterste, dat moet hier maar niet.

Een heleboel kinderen bij elkaar, en bij een grote school kunnen dat er zomaar een paar honderd zijn, kunnen behoorlijk wat geluid produceren. Mensen, die naast een school wonen weten daar alles van. Maar bij een school gaan de kinderen ook naar binnen en na school gaan ze naar huis en als het goed is, is het dan weer rustig. Als je naast een crèche woont, waar veel kleine kinderen zijn en waar een tijd geldt van zeven tot zeven en de kinderen veel buiten spelen, is het wel andere Ligakoek natuurlijk.

Ik hoop voor hem dat het zal meevallen, maar bij onze zoon in Utrecht heeft een kinderdagverblijf het bedrijfsgebouw gekocht dat aan zijn tuin grenst. Dat zou verbouwd gaan worden, voorzien worden van een speelplaats en ja, hoe het dan met de rust in zijn tuintje gesteld zal zijn?

De buurt is al wel in het geweer gekomen, omdat men in ieder geval nauw betrokken wil zijn bij de plannen die men met het gebouw heeft. Onze zoon, die voorzitter is van de vereniging van eigenaren van zijn huizenblok, is al bij de gemeente geweest en die heeft verzekerd, dat ze de omwonenden op de hoogte zal houden en daar hoopt iedereen dan maar op.

Onze nakomeling werkt veel vanuit huis en zit niet te wachten op begeleiding door kindergeschrei als er weer eens eentje van z’n fietsje gevallen is of als ze mekaar met de zandschepjes te lijf gaan. Je weet het maar nooit met die jeugd van tegenwoordig. Iedereen ziet het ’n beetje zwaar in natuurlijk en dat is wel logisch als je altijd lekker rustig hebt gewoond. En misschien zijn het allemaal wel hartstikke lieve kindertjes, die veel slapen . Maar begrijpelijk, je moet je indekken. De buurt moest de plannen trouwens uit de krant vernemen, dus…..

Enthousiaste kinderen, die helemaal opgaan in hun spel en veel lol hebben samen, ik vind dat enig om te horen en zolang hun bal niet te vaak in mijn koffie belandt, mogen ze ‘m altijd komen halen. Ze mogen van mij ook naar het park gaan, maar wij doen niet te moeilijk. Ze krijgen misschien nog genoeg voor hun kiezen als ze eenmaal groot zijn, die koters.

En soms vraag ik heus wel eens aan een van mijn kleinzonen: “Hallo! Zit er ook een knopje aan jou? Dat ik je even af kan zetten?” Maar dat heb ik bij hun moeders ook wel es…ha, ha!