Papa’s viool……

Mijn vader, die ’n paar weken geleden negenennegentig zou zijn geworden als hij andere genen had gehad, speelde vroeger viool. Niet professioneel, maar wel goed. We hebben vaak samen gespeeld als duo. Bij het opruimen van het ouderlijk huis heeft mijn zus zijn viool meegenomen en een plaats gegeven in haar huis. Na een verhuizing vond ze, dat ze er toen geen goede plek meer voor kon vinden en daarom bracht ze hem samen met haar man deze week bij mij.

Daar ben ik heel blij mee. Vooral omdat ze zei, dat het instrument hier wel op het goede adres was, vanwege dat samenspelen en zo. Dat vond ik al eerder, maar zou er nimmer een punt van hebben gemaakt, want mijn zus had wel een speciale band met onze vader. Ik ook, maar anders dus. De viool moet opgeknapt worden, want er missen snaren en hij is wat verstoft. Wel goed opgeborgen geweest, hoor, maar hij ziet er ’n beetje zielig uit.

Hoe mijn vader destijds aan die viool gekomen is, is wel een mooi verhaal, waarvan ik eigenlijk niet weet of mijn zus dat ooit gehoord heeft. Onze pa werkte in en ook vlak na de oorlog als administrateur bij een gasaccumulatorenbedrijf (ik vond dat als kind een heel mooi en moeilijk woord!) dat gevestigd was aan het water in Duivendrecht. Op een dag kwam er een troep zigeuners langs de weg getrokken, die langs het water liep. Voor de fabriek hielden ze stil, stookten een vuurtje in de berm, dat kon nog in die tijd, de vrouwen deden even ’n wasje in de Duivendrechtse vaart (of die zo heette, weet ik helemaal niet, hoor, dat verzin ik zo maar even, maar je ziet het tafereeltje toch wel voor je?) en omdat het lunchtijd was hadden ze nogal wat belangstelling van de mensen uit het bedrijf, want ze maakten ook muziek!

Mijn vader, als muzikant, kwam toen in gesprek met een man, die hem zijn viool wel wou verkopen. Kennelijk kwamen ze een goede prijs overeen, want mijn vader kocht hem. En heeft er zijn hele verdere leven op gespeeld. Dus hoe oud de viool is en waar hij, voor mijn vader hem had, allemaal geweest is? Geen idee. Maar ik moet zeggen, dat ik ’t altijd een superromantisch verhaal heb gevonden. En nu mag ik ‘m……..!