Vergissing is menselijk……..

Mijn huisgenoten zeiden dat ze het aan niemand zouden vertellen en dat is op zich natuurlijk erg aardig van ze. Maar kom, laat ik dat, zolang ik dat nog kan, dan zelf maar doen. Ik wilde gisteren op de parkeerplaats van het winkelcentrum in de auto stappen bij een wildvreemde man. Ja, per ongeluk, hoor! Voor iets anders heb ik de leeftijd niet meer. Hoewel ik vroeger ook nooit bij vreemde meneren in de auto zat, het waren altijd bekende meneren.

Als we boodschappen doen laadt mijn zoon onze levensbehoeften in de auto en ik breng dan het winkelwagentje terug naar waar het thuishoort. Bij terugkomst stap ik naast hem in de auto, hij start en we rijden weg. Prima rolverdeling zo.

Nou, dat instappen deed ik gisteren dus in een eveneens zwarte auto (niet eens van hetzelfde merk) waar ook al iemand in zat en dus geparkeerd was náást die van ons. Die iemand riep vrolijk: “Hé, hallo!” en ik hakkelde: “O, sorry!”en spoedde mij met schaamrood op de kaken ’n autootje verder.

Daar werd uiteraard ook zeer vrolijk gereageerd en verklaard, dat ze nu echt op Google de symptomen van dementie gingen opzoeken. Zou dat écht zo beginnen, zeg? Dat winkelwagentje terugbrengen lukt me toch nog steeds aardig en dat is toch best een complexe handeling. Met dat muntje en zo……..