 |
We waren gisteren bij de afhaalchinees, want het was even afhaalchinezendag. Dat is het plotsklaps wel eens. Daar troffen we een oud-klasgenote van Lars met haar twee kinderen. ’n Jongen van ongeveer negen en ’n meisje een paar jaar jonger.
Ze kwam een maaltijd halen voor haar gezin, maar maakte met de Chinees meteen ook even ’n afspraak voor een rijsttafel, die ze wilde bestellen voor de Tweede Kerstdag. Ze bracht me trouwens wel op een goed idee, maar dat weet ik eigenlijk nog niet zeker, hoor.
Ze was op haar vingers aan het natellen op wie ze dan allemaal moest rekenen. “Nou, oma is er, tante Loes en Jeroen, papa en mama, jullie reken ik dan niet……” berekende ze. Ze is hoofdcaissière, hè, bij een supermarkt hier vlakbij, daarom zien we haar nog wel es, en van zo’n vak ga je goed zuinig rekenen natuurlijk. “En krijgen wij dan niks te eten?”, vroeg haar zoon.
Iedereen schoot natuurlijk in de lach bij het sneue gezicht van de jongen. “Ik zal je het nummer van de Kindertelefoon geven”, beloofde
z’n moeder………