Ze zijn weer lekker lawaaiig bezig vandaag, want morgen beginnen ze met het opnieuw asfalteren van onze straat. Dan moet er voorwerk gedaan worden, putdeksels moeten bereikbaar blijven en alle hobbels en bobbels moeten d’r uit, zodat we hier geen moeite zullen hebben ons gladjes aan de verplichte 30 kilometer te houden.
Er zijn wel tegelijk heel veel grote machines nodig. Een vader stond, samen met z’n plusminus driejarige zoon, die zich op een driewielertje bevond, naar al die bedrijvigheid te kijken. Het jochie vond het prachtig.
Maar ja, hoe gaat dat met van die vaders: die willen wel es verder. Moest nog een wasje draaien waarschijnlijk. En het ging toch al niet zo flitsend allemaal met dat driewielertje. Maar z’n zoon was het er niet mee eens. Die wou nog kijken naar al die grote auto’s.Papa’s lossen zo’n verschil van mening toch effe anders op dan mama’s. Hij nam zijn schreeuwende, tegenspartelende kind resoluut onder zijn ene arm, het fietsje onder de andere. Je hebt natuurlijk spierkracht nodig om het zo te kunnen doen. Maar even later zag ik het jongetje netjes voor z’n vader uit fietsen.
’n Mooi staaltje van opvoeden? Ach, vrouwen gaan meer in overleg, denk ik. Duurt langer, dat wel. Het zwakkere geslacht, weet je wel? Maar deze oma vond ’t erg leuk om te zien…..