Mooi woord, hè? Participatiesamenleving. Daar nemen we dus met z’n allen aan deel. De één wat meer dan de ander, maar toch. Het solidariteitsprincipe, zoals dat in mijn jonge jaren werd aangemoedigd, schijnt wat af te zwakken, om het maar mild uit te drukken. Dat was ‘rooie-rakkerspraat’en de rooie rakkers zijn vandaag de dag natuurlijk ook niet meer wat ze geweest zijn. Vind ik dan. Je moet als individu zo goed mogelijk voor jezelf zorgen en lukt je dat niet helemaal, dan heb je gewoon pech.
Even over gisteren. Willem Alexander deed het als tekstverwerker niet zo slecht. De entourage met Máxima ernaast als kroongetuige was traditioneel. Ze paste er goed bij, zoals ze soms naar ‘m keek. Als een trouwe echtgenote, die trots is op d’r kloris.
Haar hoed was nogal ruim bemeten, vond ik. In de zaal dacht ik dat de bezuinigingen nogal hadden toegeslagen op het hoedjesfront, maar echt goed gekeken heb ik niet, hoor. Jeanine van Defensie had helemaal geen hoofddeksel, maar ja, die had natuurlijk net die JSF’s aan moeten schaffen.
De vorstelijke boodschap was dus niet onverdeeld vrolijk, maar dát was allang geen nieuws meer. Trouwens, de boodschappen bij de super vallen weer mee, want daar is het oorlog. Nou, profiteer er maar van en denk niet aan al die noodlijdende bedrijven die er achter zitten bij jouw voordeel. Daar heb ik nog altijd moeite mee, maar ja. Zie je het nou? Daar ga je al: het ieder-voor-zich-principe!
Voorlopig betuig ik iedereen mijn participatie…..