Sleutelrol…..

Gisteravond in het tv-programma “Radar” had Antoinette Herzenberg een onderwerp over sleutels. Gebleken was, dat in een wijk een hele serie woningen precies dezelfde sleutel hadden, waarmee men de zogenaamde veiligheidssloten op de diverse ramen  kon afsluiten. ’n Beetje slimme inbreker had op die wijze eenvoudig toegang tot maar liefst 67 woningen. Er was ook al ingebroken bij verschillende huizen en getoond werd hoe dat was gegaan. De bewoners waren er bij toeval achter gekomen dat de raamsleutels allemaal hetzelfde waren.

De directeur van de slotenfabriek werd bij Antoinette op het matje geroepen. “Dat is toch raar?” zei ze.  “Nee, hoor” zei de slotenman “de sloten zijn bedoeld als veiligheid voor bijvoorbeeld kinderen, dat ze de ramen niet open kunnen doen. Veiligheid vanuit de binnenkant. Voor veiligheid vanaf de buitenkant moeten de mensen zelf zorgen. De politie kan je precies vertellen hoe je dat kunt doen.”  Nou ja, uiteraard kwamen ze er bij “Radar” niet uit. Allemaal dezelfde sleutel was bij de nieuwbouw ook goedkoper.

Dat gedoe met een sleutel deed me denken aan wat wij meemaakten, toen we zo’n veertig jaar geleden in Groningen woonden. We hadden toen een gehuurd rijtjeshuis in een straat, waar de buurt niet echt nieuw was, maar de huizen waren aardig modern. Tegenover ons woonde een familie: man, vrouw en drie kinderen.  Aardige mensen.

De vrouw was een huisvrouw van de oude stempel. Elke week werden de ramen gewassen, de stoep geschrobd en elke dag om zes uur stond de maaltijd op tafel. Zo was ik niet eigenlijk en ik keek mijn ogen uit, hoor, en ergens schaamde ik ze ook wel es uit mijn hoofd omdat ramen wassen niet zo op mijn prioriteitenlijstje stond. De man was verbonden aan de universiteit. Wat ie precies deed, weet ik niet, maar het was wel iets waar hij voor had gestudeerd en thuis veel moest lezen en werken.

Op een dag vertelde de buurvrouw met rode ogen dat ze gingen scheiden. Haar man zou vertrekken en de twee oudste kinderen hadden ervoor gekozen met hem mee te gaan. Het jongste kind, dat toen een jaar of acht was, wou ook met z’n vader mee, maar moest bij zijn moeder blijven. Vader vertrok op een zaterdag met een volgeladen auto en twee kinderen, terwijl het jongetje op de stoep hard huilend met de auto mee holde. Het was een regelrecht drama. Recht tegenover ons, het was niet te missen.

De volgende dag kwam de overbuurvrouw bij ons. Voor een beetje troost, dachten wij en gingen er alvast recht voor zitten. De tranen zaten natuurlijk nogal los, maar er was ook erg veel kwaaiigheid in haar verhaal. Ze had het niet zien aankomen, zei ze. Teveel gepoetst, dacht ik, maar dat zei ik natuurlijk niet. Er was geen spaan meer heel van haar man, maar waar ze éigenlijk voor kwam was de sleutel van onze gangkast. “Hè?” zeiden wij, “waarom?” Nou, haar man had van alles opgeslagen in een van de slaapkamers, die op slot gedaan en de sleutel had ie meegenomen. En ze wilde die kamer ópen hebben! Ze wist dat onze gangkastsleutel op haar slaapkamerdeur paste, want er zat systeem in de sleutelposities van de huizen in de wijk. Iets met even en oneven nummers of zo. We hebben niet gevraagd hoe ze dat wist, maar als je veel poetst weet je dat soort dingen misschien wel.

Niet aardig wellicht, maar we hebben geweigerd. We vonden een en ander ontzéttend zielig, hoor, en hebben haar dat ook verteld. Maar we wilden niet verwikkeld raken in huiselijke problemen waarmee we niets te maken hadden. Of dat verstandig was, weten we niet, want nu was de liefde met de overburen ook nog es over natuurlijk. De dreun waarmee de voordeur werd dichtgesmeten was veelzeggend. Maar natuurlijk was het eigenlijk dus de schuld van de slotenfabriek…..