Praatstoel…..

Toen we van de week bij de kapper waren omdat er weer wat snoeiwerk moest worden verricht, troffen we bij het op elkaar wachten ( we gaan als familie-uitje altijd met z’n drieën tegelijk)  een man, die duidelijk om een praatje verlegen zat. Nou was dat geen wonder, want hij wachtte op zijn vrouw, die het volledige behandelpakket had besteld en hij zat er dus al úren.

Binnen vijf minuten hoorden we zo ongeveer zijn hele levensgeschiedenis. Sommige mensen hebben dat. Die praten niet over het weer of zo, maar over heel persoonlijke dingen. Hij was bijna tachtig, kwam oorspronkelijk uit Indonesië, woonde eerst in Den Haag, toen in Haarlem en nu in Vaassen. Nou, daar hebben wij ook gewoond dus dat gaf wel weer een band, zullen we maar zeggen.

Vervolgens maakte hij gewag van het feit, dat hij alleen maar dochters had gekregen en een zoon erg had gemist. Zijn vrouw zat onder de kap dus die hoorde gelukkig niet van zijn leed. De reden was onder andere dat hij graag met een zoon naar het voetbal was gegaan. Als Ajaxfan had hij al eens beleefd, dat hij een heel belangrijk doelpunt van Cruijff had gemist, omdat de dochter van tien,  met wie hij in het stadion was,
net op dat moment moest plassen. Dat was ‘m met een zoon niet overkomen, zei hij.

De man zat enorm op z’n praatstoel en we kwamen er dan ook maar mondjesmaat tussen. En dat hoefde voor hem ook niet. Er zat nóg ’n meneer aan de leestafel te wachten op z’n vrouw en toen wij zover waren dat we onze jassen aantrokken om te vertrekken, richtte hij zich enthousiast tot deze nieuwe gesprekspartner.

Maar die had vriendelijk glimlachend een afdoende manier om hem de mond te snoeren. “Praat u maar niet tegen mij, ik heb mijn gehoorapparaten thuis laten liggen. Laat u mij maar lezen!” Als het ’n slimme smoes was, moet je wel boven ’n bepaalde leeftijd zijn, hoor, om ’n beetje geloofwaardig over te komen……