Zo,we zijn dus Down Under,zoals dat heet. We vonden het een hele zit, maar de reis alleen al was zeer de moeite waard vanwege al die interessante ontmoetingen! Omdat we dus assistentie hadden geboekt op de vliegvelden waar we kwamen en dat waren d’r maar vier, Amsterdam, Dubai, Singapore en Brisbane, konden we ook leuk de verschillen in al die helpers zien.
In Amsterdam was alles goed geregeld nadat we ons eerst hadden gemeld bij een balie, waar we ons een rotje naar gezocht hebben en blij waren dat onze zoon nog bij ons was. Tot in het vliegtuig is deze dame bij ons gebleven. In Dubai en Singapore ging het anders. Daar stonden mannetjes al in de slurf te wachten op de kneusjes,excusez le mot, die meestal al in een rolstoel zaten of er in werden gezet. Die behandeling kreeg mijn persoonlijk gerelateerde kneus ook. Of hij wilde of niet hij ging in een wheelchair vervoerd worden. Ik moest er in sprint tempo achteraan. Dat was sport technisch gezien natuurlijk heel goed voor mij!
In Dubai troffen we Abdul. Een verduiveld mooie jongen, die ons tijdens de verre wandeling, want mijn God of liever : mijn Allah, wat zijn dat een einden lopen op zo’n airport, geprobeerd heeft ons te bekeren tot de islam. We moesten toch echt de koran lezen. Waar we vandaan kwamen, vroeg ie. The Netherlands, zeiden we. Is that South America or Asia? Vroeg hij toen. Oh, Europa! Hij had er nooit van gehoord. Wij maar denken dat we beroemd zijn, ha, ha!
In Brisbane was het midden in de nacht, nadat we uit Singapore kwamen en eigenlijk ‘ beetje een rommeltje. De ‘ontscheping’ duurde heel erg lang en toen kon ik de koffer nog moeilijk vinden omdat er erg veel hetzelfde zijn. Maar ik had een rood lint aan de onze geknoopt en dat bleek uiteindelijk wel slim. En toen kwamen we buiten in de hal en daar stond ze, mijn kleine zus met haar Kloris! Ja, zij heeft er ook een. Toen begon onze vakantie! Dit wordt een vervolgverhaal…….see you, mates!