Vanmorgen werd ik gebeld door een mevrouw van Unicef. Of ik even tijd voor haar had. Ze begon met me te bedanken voor de maandelijkse steun en ik kon wel nagaan waarover ze me wilde spreken namelijk de verhoging van die bijdrage. Om zo’n meestal als vrijwilligster werkende vrouw meteen de mond te snoeren vond ik wat bot, maar ze zei dan ook dat het daar niet over ging.
Na het verhaal over alle arme kinderen die de hulp van Unicef (en dan vooral de mijne) zo hard nodig hebben en uiteraard ben ik het daar wel mee eens, kwam de vraag of wij hun naam wilden opnemen in ons testament. Niet dat maandelijkse bedragje, het ging om iets gróters in gedachten, woord en daad.
Nadat ik onze positie in financiële zin wat had verduidelijkt, namelijk dat er geen erfenis zal zijn om over naar huis te schrijven, zodat we het met wat er voor de wet nodig is wel af kunnen dus zonder testament, zei ze: “Fijn, dat u ons ondanks alles toch maandelijks wilt steunen, mevrouw.” En we hingen op, nou nee, we legden neer.
“Ondanks alles” zei ze. Wat zou ze daarmee bedoelen? Is het zielig als je geen testament hoeft te maken? Welnee, lekker rustig. Of zou ze de toekomst van een oudere in het algemeen bedoelen? Ha, voorlopig hebben we de meeste honderdjarigen sinds tijden in ons land! En waarom zouden wij er daar niet één van kunnen zijn? Dan hebben we dus eventueel, na een loterijsuccesje of zo, toch nog tijd zat voor een testament…..?
…..zo’n boom schijn je water te moeten geven. Ben ik altijd slecht in geweest, ik vergeet de planten ook nogal eens…..