Laatbloeiers…..

Je leest wel eens over van die mensen die op latere leeftijd, zelfs ver na hun pensioen, nog gaan studeren en die studie dan ook nog succesvol afronden, met titel en al. Zitten onbekommerd tussen al die jeugdige studenten. Daar moet je tijd en geld aan willen besteden en de ambitie voor hebben. Het is wellicht het waarmaken van een lang gekoesterde wens. Er kan van alles gebeurd zijn in een leven waardoor het er op de ‘normale’ tijd om zoiets te doen niet van is gekomen.

Bijvoorbeeld als kinderen in een gezin iets heel anders van plan waren, maar dat er door het wegvallen van een ouder door ziekte of overlijden gewérkt moest worden in plaats van gestudeerd. Om het gezin financieel draaiende te houden. En dat gebeurde dan gewoon.

Of dat je als vanzelfsprekendheid in de zaak van je vader werd verwacht, ook al wilde je dat niet. Dat kwam vroeger, denk ik, meer voor dan tegenwoordig omdat kinderen meer durven vertellen, waaróm dat niet werkt. Hele televisieseries en boeken zijn er aan gewijd. Maar ondertussen deed je toen wat je ouders bedacht hadden. En miste je de boot, die jouw kant op voer.

Ook op artistiek vlak kom je laatbloeiers tegen, die eerst wat anders zijn gaan doen, voordat ze het roer omgooiden. De helaas vorige week overleden cabaretier Menno Nicolai, gewaardeerd weblogger, social media-gebruiker, (stem)acteur, muzikant en hij deed nog zóveel meer, was er zo een. Hij begon ook pas op zijn 55-ste als cabaretier. Na jaren een kantoorleven geleid te hebben. Hij is net geen zeventig geworden en hij had veel langer moeten laatbloeien, zo’n getalenteerde man. Zó jammer…..

Schrijfsters gaan laat schrijven, omdat de kinderen eerst groot moeten worden, voordat ze de tijd nemen. Bij mannen speelt dat minder misschien, maar dat weet ik niet zo. Die hebben vast weer andere redenen om iets uit te stellen, dat ze eigenlijk veel liever zouden doen. Een berg beklimmen, heel ver fietsen of iets anders moeilijks dat er nooit van gekomen is.  Allemaal laatbloei-dingen.

En van die ouwetjes dan, die als grootste wens hebben, dat ze beslist nog eens willen vliegen, parachutespringen of bungeejumpen. Voor het te laat is. Ik zag er van de week nog een filmpje van.  Die bungeejump-oma was negentig en húp! Daar ging ze en ik heb haar niet eens horen gillen!

…..herfstasters, ook laatbloeiers. Van die vlinder weet ik ’t niet…..

Dus mensen, bloei maar! Vroeg, laat, lang…..het kan allemaal…..!