Vorige week ben ik op aanraden van mijn deskundige van Windows overgestapt op Linux. Het is wel een alles-is-anders-show, maar toch ook weer niet zo. Ik moet de weg nog ’n beetje leren vinden, maar het gaat steeds beter. Al gaat dat bij mij met een slakkengang.

Ik ben er zo een van : als iets werkt, dan hoef ik eigenlijk niks anders (dat heb ik al bij een aardappelschilmesje of zo, hoor!) , maar het is wel sneller allemaal en ik ben in principe toch wel in voor iets nieuws in het leven dus hup: moeders aan de Linux!

Nou, en ik heb nog ’n deskundige: onze oudste dochter, die me deze week geholpen heeft met de tuin. Ik heb allemaal nieuwe vaste planten gekocht, dat krijg je als je op vakantie gaat naar Engeland en daar van die schitterende tuinen ziet. Dan jengelt het maar door mijn hoofd: “ Zo wil ik ‘ t ook, zo wil ik ’t ook!”

Maar die planten moeten dan wel allemaal de grond in. Mijn dochter vindt het leuk, hoor, en mijn ietwat stijve motoriek is er maar wat blij mee, dat ze dat vindt. Ze heeft er ook best verstand van en kijk op dus het is fijn, dat ze me helpt. Het is heel leuk geworden. Moet allemaal nog uitgroeien natuurlijk, maar de kleur is er al. Leuk, leuk.

Iets minder leuk zijn de slakken, die uiteraard wel van mijn mooie planten dienen af te blijven. Als ik er een tegenkom, mik ik ‘m in de groenbak, waar ie nog genoeg te eten vindt als een soort galgenmaal. Want wat er verder met ‘m gebeurt als Circulus die groene bak op een voor de slak fatale woensdag omkiepert in z’n auto, tja, that’s out of my hands. Dan is dat de gang die slakken moeten gaan.

Mijn zoon heeft een lief hekje gemaakt langs het trapje naar mijn kas, die wat hoger staat dan de rest van de tuin. Handig voor moeders als ze een dag last heeft van een slakkengang. De mantelzorg is goed geregeld hier, dat merk je wel…..!

Toen we hier gisteren met z’n allen bij elkaar waren om de verjaardag van onze Utrechtse zoon en de dag van onze Apeldoornse vader te vieren, ( je ziet: wij zijn een economisch goed in elkaar zittende familie! ) vroeg ik aan kleinzoon Koen, die na de vakantie naar het gymnasium gaat en van wie we de schoolmusical nog zullen gaan bekijken, hoe ‘zijn’  musical heette.

En wat denk je? ” Het dak eraf” !  Hij moet in de aanbieding zijn geweest. Dus nu kunnen we de twee uitvoeringen gaan vergelijken. We lijken wel een jury of zo. Maar Koen heeft wel een andere rol dan Joost dus dat is al een heel verschil. Grappig toch…..?

Een kleinzoon, die zijn basisschool gaat verruilen voor een middelbare. Wat zeg ik, dit jaar zijn het twee kleinzonen! Joost, die naar het Chr.Lyceum gaat na de vakantie, was gisteravond eerst nog even acteur in de afscheidsmusical die zijn klas opvoerde en die “ Het dak eraf!” heette.

Het verhaal ging over een wethouder, die een oud landhuis, dat hevig onderhoudsbehoeftig was, verhuurd had aan een club miljonairs, die er hun soos van wilden maken, maar ook aan een daklozenopvang, die er uiteraard heel andere plannen mee had. Geen betrouwbare wethouder dus.

Die heel verschillende doelgroepjes moesten er met elkaar dus iets van zien te maken. Er was dwars door het huis een streep getrokken, die door geen van de betrokkenen mocht worden overschreden. Maar ja, als een van de rijke meiden verliefd wordt op zo’n dakloos figuur dan heb je de poppen aan het dansen natuurlijk. Dan worden de belangen behoorlijk verstrengeld.

Bovendien bleek het toilet zich in het gedeelte van de daklozenopvang te bevinden en dat was op z’n zachts gezegd ook wat lastig. Een beunhaas van een aannemer, die goedkoop het dak zou repareren voor die dweil van een wethouder, maakte de ellende compleet na een onweersbui. Kortom: uit het leven gegrepen allemaal. Er zaten leuke vondsten in de teksten. De miljonairs wilden bijvoorbeeld een feestje en waren van plan Andre Adieu uit te nodigen als strijkje en er hing een klok aan de muur, die in plaats van “koekoek!” “kroepoek!” riep, want hij was ‘ made in Indonesia’ !

Dat het aan het eind allemaal goed kwam en de verbroedering compleet, laat zich raden natuurlijk. Het was een leuke avond. Veel dubbelrollen voor de kinderen, omdat het een klas was van maar 23 kinderen en zo’n schoolmusical er op berekend is, dat de klas veel groter is. Dus er moesten nogal eens verkleedpauzes gevuld worden, maar daar was op gerekend! Muziek en dans, wat verder weinig met de musical te maken had, maar dat hinderde niet. Het was een vrolijk geheel.
Onze Joost bevond zich in miljonairskringen, was gehuld in een strak zwart pak met hoge hoed en gouden stropdas. Het stond ‘m wel.

Aan het eind een door de middenstand gesponsorde verloting, waar we een kaasschaaf en ‘ n setje hele kleine schroevendraaiertjes, handig voor brillen en mini-elektronica, aan hebben overgehouden. Een enthousiaste zaal, gevuld met opa’s, oma’s, vaders, moeders, broertjes en zusjes, het was gezellig!

Volgende week nog een kampeerweekje op Vlieland en dan verlaat groep 8 de school en begint aan een nieuw leven na de vakantie.

Wij hebben nog ’n schoolmusical te gaan volgende week, want een en een is twee. Je ziet, ik kan nog tellen al is mijn schooltijd al een poosje geleden. Ben benieuwd, waar die musical over gaat!
Leuk…..!

…..een duistere en niet erg scherpe foto, want we zaten nogal achteraan en ik ben geen professional natuurlijk, maar evengoed ging het dak eraf, hoor…..!

We zijn weer naar ons paradijselijke plekje in Cornwall geweest. Deze keer twee weken in plaats van maar één. En we hebben heerlijk weer gehad en hebben van alles gedaan. Ik heb weer een conditie, waar je “u” tegen zegt of nou ja, “jij” mag ook. Veel gelopen, veel geklommen, allerlei leuke en interessante plekken gezien en dan die thuisbasis, hè! Was ’t maar wat dichterbij…..

De eigenaars van het huisje, waar we nu al voor de derde keer waren, Roger en Sue, zijn zulke ongelooflijk aardige mensen. Ik heb, heel dom, de oplader van mijn fototoestel laten liggen daar. Die hadden ze gevonden, mailde Roger en hij zou ‘m morgen op de post doen. Geen probleem. En dan bedankt hij ook nog voor het feit, dat je het huis zo netjes achterlaat, wat ik eigenlijk de normaalste zaak van de wereld vind als je de spullen van een ander gebruikt. Daar schijnt niet iedere klant in de holidaybusiness gelijk over te denken.

Ze hebben ook zo’n enorm leuke hond daar, Dave. Komt zo’n paar keer per dag even langs. Is de deur dicht dan geeft ie ’n heel kort blafje en bij binnenkomst maakt hij even ’n rondje langs de aanwezigen en we hoeven ‘m niet te voeren, want daar komt hij niet voor. Gewoon even kijken of je d’r nog bent. Het is een enig beest dat fungeert als een soort deurbel, want als indrukwekkende waakhond maakt ie met zijn postuur geen kans. En Roger mailde : “Dave wonders where you are!”

We hebben een relaxte en perfecte chauffeur aan onze zoon, die al dat linkse gerij en die enge roudabouts niks bijzonders vindt. “Links rijden doe ik in Nederland ook altijd”, zegt ie. Dat is niet waar, hoor, want na elke inhaal gaat hij heus wel meteen naar rechts als dat kan en in Engeland dan naar links, hè. En dan kankert hij een beetje op mensen die dat niet doen. Hij houdt best van opschieten, maar dat heeft ie in de vakantie natuurlijk veel minder tot niet.

Wat trouwens leuker is in Engeland dan hier is, dat de mensen je bedanken in het verkeer. Even een zwaaitje of  wat vingers omhoog als je ze de ruimte geeft. En dat moet op van die smalle weggetjes nogal eens. Er zijn dan wel van die uitwijkplaatsen aan de zijkant, waar jij of je tegenligger even moet gaan staan om de ander erlangs te laten. Daarvoor moet je dan wel eens een heel stuk achteruit, het ligt er maar aan waar die uitwijkplek is, maar dat is voor niemand een probleem. Even zwaaien als bedankje, een dankbaar lachje zelfs. Ik vind dat leuk. En dan die fietsers! Rijden gewoon langs de autowegen, vaak nog klimmend ook, en dat vind ik allemaal heel erg eng, zo zonder fietspaden. Ze zijn wel altijd blij als je even achter ze blijft, ook al hou je het verkeer op. Jammer dan.

Maar nou hoorden we in een BBC-radioprogramma dat ze het ‘verplicht’ willen gaan stellen, dat bedanken! Er was discussie over en ik vind het dan ook een heel raar idee. Zoiets doe je toch uit jezelf? Ze hoeven er hier in Holland trouwens geen programma aan te wijden. Voor de keren, dat een automobilist hier je toewuift als je in het verkeer iets aardigs doet, heb je per jaar je tien vingers niet nodig. Dat zal wel schelen per regio, hoor en wie weet is dat bij de Britten ook wel zo. Maar Cornwall scoort in ieder geval.

We hadden een heerlijke vakantie, die maar zó om was, maar da’s wel vaker met vakanties. We hebben mooie tuinen bezocht en dat geeft altijd inspiratie voor thuis. De was draait en het is ook weer fijn om thuis te zijn. En die conditie ( en dat zwaaitje!) houden we er gewoon in…..

.