We zijn weer naar ons paradijselijke plekje in Cornwall geweest. Deze keer twee weken in plaats van maar één. En we hebben heerlijk weer gehad en hebben van alles gedaan. Ik heb weer een conditie, waar je “u” tegen zegt of nou ja, “jij” mag ook. Veel gelopen, veel geklommen, allerlei leuke en interessante plekken gezien en dan die thuisbasis, hè! Was ’t maar wat dichterbij…..
De eigenaars van het huisje, waar we nu al voor de derde keer waren, Roger en Sue, zijn zulke ongelooflijk aardige mensen. Ik heb, heel dom, de oplader van mijn fototoestel laten liggen daar. Die hadden ze gevonden, mailde Roger en hij zou ‘m morgen op de post doen. Geen probleem. En dan bedankt hij ook nog voor het feit, dat je het huis zo netjes achterlaat, wat ik eigenlijk de normaalste zaak van de wereld vind als je de spullen van een ander gebruikt. Daar schijnt niet iedere klant in de holidaybusiness gelijk over te denken.
Ze hebben ook zo’n enorm leuke hond daar, Dave. Komt zo’n paar keer per dag even langs. Is de deur dicht dan geeft ie ’n heel kort blafje en bij binnenkomst maakt hij even ’n rondje langs de aanwezigen en we hoeven ‘m niet te voeren, want daar komt hij niet voor. Gewoon even kijken of je d’r nog bent. Het is een enig beest dat fungeert als een soort deurbel, want als indrukwekkende waakhond maakt ie met zijn postuur geen kans. En Roger mailde : “Dave wonders where you are!”
We hebben een relaxte en perfecte chauffeur aan onze zoon, die al dat linkse gerij en die enge roudabouts niks bijzonders vindt. “Links rijden doe ik in Nederland ook altijd”, zegt ie. Dat is niet waar, hoor, want na elke inhaal gaat hij heus wel meteen naar rechts als dat kan en in Engeland dan naar links, hè. En dan kankert hij een beetje op mensen die dat niet doen. Hij houdt best van opschieten, maar dat heeft ie in de vakantie natuurlijk veel minder tot niet.
Wat trouwens leuker is in Engeland dan hier is, dat de mensen je bedanken in het verkeer. Even een zwaaitje of wat vingers omhoog als je ze de ruimte geeft. En dat moet op van die smalle weggetjes nogal eens. Er zijn dan wel van die uitwijkplaatsen aan de zijkant, waar jij of je tegenligger even moet gaan staan om de ander erlangs te laten. Daarvoor moet je dan wel eens een heel stuk achteruit, het ligt er maar aan waar die uitwijkplek is, maar dat is voor niemand een probleem. Even zwaaien als bedankje, een dankbaar lachje zelfs. Ik vind dat leuk. En dan die fietsers! Rijden gewoon langs de autowegen, vaak nog klimmend ook, en dat vind ik allemaal heel erg eng, zo zonder fietspaden. Ze zijn wel altijd blij als je even achter ze blijft, ook al hou je het verkeer op. Jammer dan.
Maar nou hoorden we in een BBC-radioprogramma dat ze het ‘verplicht’ willen gaan stellen, dat bedanken! Er was discussie over en ik vind het dan ook een heel raar idee. Zoiets doe je toch uit jezelf? Ze hoeven er hier in Holland trouwens geen programma aan te wijden. Voor de keren, dat een automobilist hier je toewuift als je in het verkeer iets aardigs doet, heb je per jaar je tien vingers niet nodig. Dat zal wel schelen per regio, hoor en wie weet is dat bij de Britten ook wel zo. Maar Cornwall scoort in ieder geval.
We hadden een heerlijke vakantie, die maar zó om was, maar da’s wel vaker met vakanties. We hebben mooie tuinen bezocht en dat geeft altijd inspiratie voor thuis. De was draait en het is ook weer fijn om thuis te zijn. En die conditie ( en dat zwaaitje!) houden we er gewoon in…..
.