Van dik hout zaagt men planken…..

Tenminste, dat doen heel wat Apeldoorners sinds kort. Ik leg het even uit. Zoals mensen wereldwijd hebben kunnen zien op de tv toen de Giro d’Italia startte, gebeurde dat vanuit ons Apeldoornse Omnisportcentrum. Kwamen ze allemaal, nou ja, het was een tijdrit dus één voor één, een van de poorten uitrijden om zo snel mogelijk bij de finish op de Loolaan te komen. Dat Tom Dumoulin dat op het nippertje als snelste deed weet iedereen inmiddels wel.

Maar om het over dat Omnisportcentrum te hebben: daar lag een houten wielerbaan, die afgekeurd is, omdat er splinters vanaf komen. Dat is heel vervelend wanneer je als renner met grote snelheid bij een val over die houten vloer zeilt en daarbij, behalve dat je botbreuken hebt of zo, ook nog eens met een pincetje aan de gang moet om de splinters uit je lijf te halen. Zo kom je de winter niet door. De wielrenbazen die daarover gaan, keurden de baan dus af voor belangrijke wedstrijden. De vloer moest eruit.

Zelfs de architect die hem had bedacht hielp volgens een foto in de krant mee om de planken te slopen. Er kwam dus véél hout vrij, waar men kennelijk zelf niks mee kon. Er kwam een bericht, dat iedereen hout kon komen halen. Het woord ‘openhaardhout’ viel zelfs. Nou, open haardjes genoeg in deze rustieke omgeving dus daar kwam wel wat volk op af. Gratis is ook een toverwoord, zoals je weet. Maar ik vond het nog zulk prachtig hout! Ik hoop zo, dat mensen er ook nog iets moois van maken en het niet alleen maar opstoken.

Wij kijken ’s middags altijd naar een BBC-programma, dat “Money for nothing” heet. Een vrouw, Sarah Moore, een slimme onderneemster en zelf ook een handig mens met leuke ideeën, zoekt bij de plek in een gemeente, waar de mensen komen om hun “trash” te dumpen, vaak schuuropruimingen, afgedankte huisraad en zo, spullen waar zij, voordat ze definitief de container in gaan, nog wat in ziet. Ze vraagt of ze de troep mag hebben en redt zoiets dan van de ondergang. Je moet wel toestemming hebben om dat te doen, maar die heeft ze dus.

Ze zoekt altijd drie projecten uit en die brengt ze dan bij ’n designer of iemand, die gewoon van ‘opknappen’ houdt en er ook iets in ziet, spreekt een prijs af waarvoor hij of zij zoiets denkt te doen en dan zie je een ouwe bank veranderen in een modern, vooral van kleur en materiaal, (’n designer is een designer tenslotte) zitmeubel, dat het op een meubelbeurs goed zou doen. Sarah heeft haar adresjes, waar ze zoiets kan verkopen en maakt soms een erg leuke winst. Met die winst, waar dus het arbeidsloon en het materiaal vanaf is, gaat ze naar het adres van de “weggooier”, laat hem op haar laptopje zien wat er met de afgedankte bank van zijn schoonmoeder is gedaan, het woord “amazing” valt nogal eens en dan overhandigt ze hem dus het bedrag dat na de hele transactie is overgebleven en dat kan nog een hele verrassing zijn! Ik vind het een enig programma. Money for nothing.

Van oud weer nieuw maken. Daar moet je voor in de wieg gelegd zijn, dat weet ik wel. En er zijn dus ook best wel eens creaties bij, waarvan ik denk: een afvalcontainer is ook een mooie uitvinding. Maar het Apeldoornse idee: een wielerbaan opstoken in je open haard is nogal definitief. Dan kun je d’r écht niks meer mee. Of zou je met de as nog onkruid kunnen bestrijden of zo?

Een geredde badkuip doormidden zagen, dat is wel echt design natuurlijk. Ik zou d’r wel ’n kussentje in leggen, denk ik…..