Molen…..

Deze vrouw zit nog gevangen in de medische molen, vooral het ziekenhuis wil me nog niet missen met mijn linkerwijsvingertje. Aardige mensen allemaal, daar niet van, maar ik zit verdorie al vier weken onder de antibiotica. En dat is niet minder dan oorlog in je lijf, denk ik dan.
Ik ben alweer terug geweest voor foto’s en het was nog niet goed, zei de chirurg vorige week en hup! tien dagen antibiotica in de verlenging.
Vrijdag weer terugkomen.

Wat de fysiotherapie voor mijn gescheurde schouderpees betreft gaat het uitstekend. Ik kan van alles wel weer doen. Niet gaan sjouwen en tillen, zegt de therapeute, want hij hangt aan een draadje, maar ze is erg tevreden en ik ook natuurlijk. Sjouwen en tillen, daar heb ik zo mijn personeel voor. Onwillekeurig doe je wel es iets dat je beter had kunnen laten, maar dat is dan al gebeurd, dus tja. Ik denk dat ik sterke draadjes heb. Maar bij de fysio zijn we dus aan het afbouwen, daar ben ik blij mee.

Pianospelen met mijn stijve vinger moet ik nog even proberen, maar de therapeute vond dat wel een goeie oefening. Zij vond dat ik die vinger vooral moest blijven bewegen. Rechtop zitten tijdens het spelen, schouders omlaag is weer goed voor mijn pees aan een draadje. Ik zal wel blij zijn als ik niet meer zo nadrukkelijk met mijn body hoef bezig te zijn.

…..geef mij maar zo’n molen, wieken in de vreugdestand. Dat paard laat ik dan nog wel ergens…..

Ik word er zo zoetjesaan kriebelig van en als ik nou ook nog in behandeling moet vanwege mijn onvoorspelbare humeur.De zorgverzekering ziet me aankomen, zeg…..