Baas van mezelf-pil…..

Het is niet de eerste keer, dat er nogal wat discussie is over een pil. Deze keer over die waarmee je een leven zou kunnen beëindigen. Jaren geleden ging het over de pil, waarmee je het begin van een leven zou kunnen voorkomen. Eigenlijk zie ik in praktische zin weinig verschil, al besef ik, dat deze benadering nogal simpel gedacht is. Maar in beide gevallen heeft het gebruik uiteraard grote invloed.

Onze dochters waren wat hun kinderen betreft beiden ‘laatbloeiers’ en kregen ze toen ze al ’n end in de dertig waren. Gelukkig vrij probleemloos allebei een stel prima gezonde jongens. Maar dat laatbloeien kwam door allerlei omstandigheden, maar ook door die pil. En ik had een kleindochter ook wel leuk gevonden, ondanks die superleuke jongens, maar ja, daar was nog geen pil voor. Wij hebben er twee van elke soort, maar dat was in onze tijd gewoon afwachten wat er van kwam. Ook leuk, zo’n verrassing.

Nu dan die veel serieuzere pil. Kloris en ik zijn beiden voor. Niet vanwege eenzaamheid, grote lichamelijke ongemakken (nou ja, een beetje blind, maar dat went ook wel, hoor) of geestelijke aftakeling, want we mogen niet mopperen. Onze omstandigheden zijn eigenlijk ideaal te noemen vergeleken met die van vele andere oude mensen. ‘Tel uw zegeningen’ is zeker op ons van toepassing.

Ik heb mijn eega net het stukje van Hugo Borst, dat hij elke zaterdag in de weekendbijlage van De Stentor schrijft over zijn aan Alzheimer lijdende moeder, even voorgelezen. Dat stuk zou verplicht moeten worden gelezen door niet alleen de Tweede, maar ook de Eerste Kamer. Het is geen lang stukje, dus het hoeft ze echt geen tijd te kosten, maar het zou álle twijfels moeten kunnen wegnemen bij de uiteindelijke beslissing over de toepassing van zo’n zelfbeschikkingsrecht. Ik kan geen link vinden naar het stukje, maar het staat vast in diverse kranten in deze recycle-tijd.

En ja, natuurlijk moet het allemaal niet lichtvaardig. Dat begrijp ik ook wel. We zullen het er nog vaak over moeten hebben. Over de gevaren die er van buitenaf aan vastzitten. Maar in de ‘ingezonden artikel’ rubriek stond van een Stentor-lezeres : “Enige tijd geleden is in mijn armen, gewoon thuis op de bank, ons hondje na een goed leven gestorven.” Dat hadden de bazen natuurlijk voor hem beslist, want zo’n beest kan dat niet zelf. Maar ze gunden hem een vredig einde na zijn aftakeling. Dat is liefdevol. Iedereen die wel eens een dier met veel verdriet heeft moeten laten inslapen, weet dat. Inslapen, wat een mooi woord eigenlijk. Ook te gebruiken voor mensen, die zélf het gevoel hebben eraan toe te zijn dat te willen. Dat is het criterium: zélf…..

…..zolang je er nog zin in hebt een mooie quote…..