Vanmorgen viel mijn kloris met de deur in huis. Letterlijk. Hij dacht al binnen te zijn, toen ie van buiten kwam, maar de drempel zat er nog tussen. Hij viel op z’n knieën op de deurmat. “Ach,” zei hij “ik heb je altijd al eens ’n keer ten huwelijk willen vragen!”
Hij had zich niet bezeerd en had de deurpost om zich weer overeind te hijsen. Romantisch, hè…..?