We waren samen met ons eigen tachtigjarige groene blaadje gisteravond met zijn ganse familie (inmiddels met aanhang) uit eten bij “Green Leaf”, een tapasrestaurant in de Nieuwstraat in Apeldoorn. Het gebouw, waarin het gevestigd is hebben wij gekend als garagebedrijf, supermarkt, leegstaand en nu dus als erg gezellig restaurant, ondanks de joekelige afmeting.

Omdat we met z’n twaalven waren hadden we een hele lange tafel. We hadden om een ronde tafel gevraagd, maar ze hadden er geen waar 12 man omheen paste. Dus in de lengte. Voor het feestvarken niet zo erg leuk, omdat iedereen op een paar na, nogal ver weg zat. En al etend ga je niet aan de wandel natuurlijk.

Maar het was reuzegezellig en al de happen waren perfect. Ze hebben daar wel een wat ingewikkeld, maar wel leuk, systeem van bestellen. Je bestelt in vijf gangen wat je wilt. Twee, of als je erge honger hebt meer, gerechtjes per keer, of je dan aan gang vijf toekomt is de vraag. Een invullijstje om je wensen aan te geven. Je bent er dus als gast knap druk mee. En er is nogal wat te kiezen ook. Ik was blij met de hulp van mijn tafelgenoten. Maar genoten hebben we!

En de jarige is gefêteerd, hoor! Hij wil in Engeland, als we d’r tenminste nog in komen met de vakantie, een apparaat kopen, vraag me niet wat precies, dat ze daar al wel hebben en hier nog niet of goedkoper, zoiets. Onze Ingrid had een prachtig certificaat gemaakt, een soort tegoedbon van de familie, dus dat komt helemaal goed!

Toen we weer buiten stonden, leek het wel of Apeldoorn een buitenlandse stad was ! Dat warme weer, waardoor alle terrassen vol zaten, mensen in zomerse vakantiekleding rondliepen. Gezellig, gezellig.

Waar het ook eíndelijk eens van kwam: de vier kleinzonen op een bankje (bij de brandweerkazerne) op de foto! Om zo’n foto loop ik al tijden te zeuren. Ik mocht ‘m ook nog niet zien. Afwachten, oma! Dat doe ik dus. Hopelijk geen gekke bekken, want met die pubers weet je het nooit, maar kóm, ik heb vertrouwen. Ze zijn best serieus, soms…..

Onze pater familias was gisteren jarig. Hij had er, zoals gebruikelijk, weer mooi weer bij. Niet zo bloedjeheet meer en dat was sowieso al prettig. Hij werd tachtig!

Ik heb hem uiteraard welkom geheten in de club. Hij klinkt nu niet meer zo ontiegelijk veel jonger dan ik. We voelen ons allebei nog prima en als je van je gasten hoort wat men zo hier en daar mankeert, zijn we daar maar blij mee. Morgen, als iedereen vrij is, gaan we met de hele familie uit eten en dat lijkt ons heel gezellig.

Hij heeft van zijn ‘voorrijder’, dat is de man met wie hij zijn tandem bevolkt als ze gaan fietsen, al een prachtige fietspomp gekregen. We moesten die van de buurvrouw nogal eens lenen en dat was lastig. Hij is blij met dat cadeau, want het is een hele chique! Zit van alles op en aan. Met alle respect is die van onze buur maar een hele gewone. Die het trouwens ook uitstekend doet, hoor. Maar onze fietser is nu dus zelfvoorzienend!

De wijn-en (Engels) bier-voorraad is ook aangevuld. Het was een gezellig dagje….

Zoon en ik waren vanmorgen even in de stad. Ons doel was Specsavers. Hij wilde een zonnebril op sterkte en ik moest bij de audicien mijn gehoordingetjes even laten nakijken. We zetten de auto in de parkeergarage en liepen toen langs het (oude) gemeentehuis.

Daar worden nog mensen in de echt verbonden, want dat is leuker voor de foto’s dan het nieuwe stadhuis, dat ze trouwens aan het verbouwen zijn, dus je zult er sowieso als bruidspaar niet terecht kunnen, denk ik.

Op het grote marktplein mag je niet parkeren, maar bruiloftsvierders mogen hun auto wel neerzetten achter dat kleine gemeentehuis. Dan moet je als bruidsstoet inclusief bruid en bruidegom wel even langs de zijkant naar het trapje aan de voorkant lopen om het gebouw binnen te gaan.

Wij liepen dus achter dat groepje feestelijk geklede mensen, zwarte pakken, een prachtige jurk, die door de tantes omhoog werd gehouden vanwege de straatstenen. Ze hadden droog weer en dat was leuk.

Maar er is ook een terras aan de zijkant van het oude gemeentehuis. Daar zitten dan mensen koffie te drinken. Begint er ineens een man te roepen: “Nee, doe het niet! Doe het niet! Eén op de drie gaat ook weer scheiden!” Dat is lachen, vind je niet….! En dat op de grootste dag voor zo’n jong stel. We waren eigenlijk zeer verontwaardigd.

Goedkoop succes voor zo’n terraspotato…..

Bij het kijken tussen wat vakantiefoto’s vond ik deze, die ik maakte bij een tuinbedrijf in Engeland waar we rondkeken. Ik vroeg me toen af of ze een soort Stonehenge wilden kweken. Waarschijnlijk een kwestie van veel water geven en een rotsvast geloof. Je weet het niet bij die Engelsen.

Dit jaar komen we wel weer in de buurt. Dus dan wil ik toch even kijken of ze al gegroeid zijn…..

Ach, waarom moeten getalenteerde mensen nou zo vroeg doodgaan? Die hebben toch nog van alles te doen en Martine Bijl, die bedoel ik, hield niet eens zo van geraniums. “Dat zijn van die planten, die niet dóód te krijgen zijn, al doe je nog zo je best!”, zei ze. (Dat vind ik nou juist het aardige van ze en je hoeft er natuurlijk niet per se achter te gaan zitten als je niet wilt.)

Maar gisteren hoorde ik, dat ze op Hemelvaartsdag was gestorven. Aan de hersenbloeding die ze vier jaar geleden had. En ze leek zo aardig te herstellen, want ze reed in 2017 alweer auto. En dan nu toch overleden.

Wat ik aan haar waardeerde was natuurlijk haar tekstvaardigheid, haar liefde voor taal en haar vermogen om de programma’s waar ze aan meedeed iets meer ‘chic-heid’ te geven. Als dat een woord is. Ik zag gisteren het programma over haar, dat heel veel mensen zullen hebben bekeken, want het was schrikken, te horen dat ze dood was.

Bovendien had ze, denk ik, herkenbare karaktereigenschappen die haar dicht bij de mensen brachten. Onzekerheid, ‘kan ik dat wel?’, terwijl ze zóveel kon en gelukkig toch ook gedaan heeft. Gewoon zijn, ondanks dat zogeheten goede milieu waar ze uit kwam. Zich onprettig voelen als ze ‘in de schijnwerpers’ moest. Hield ze niet van.

Ik heb een boek, waar ze als poppenmaakster in staat. Dat is zo mooi. Prachtige foto’s ook van Benno Premsela. De poppen die er in staan zijn echte karakters, geen ‘speelpoppen’. Dat zegt ze zelf ook in dat boek. Ik vind ze kunst. En typisch Martine: ze vertelt dan ook even hoe ze ze gemaakt heeft en met wat voor materiaal. Voor de mede-poppenmakers. ” Geen leerboek,” zegt ze, “want hoe ik het doe klopt soms helemaal niet. Dan moet je een ander boek hebben.” Uniek toch? Dat was ze, en 71, wat is dat nou voor ’n leeftijd…..Jammer, jammer, jammer……