Ach, waarom moeten getalenteerde mensen nou zo vroeg doodgaan? Die hebben toch nog van alles te doen en Martine Bijl, die bedoel ik, hield niet eens zo van geraniums. “Dat zijn van die planten, die niet dóód te krijgen zijn, al doe je nog zo je best!”, zei ze. (Dat vind ik nou juist het aardige van ze en je hoeft er natuurlijk niet per se achter te gaan zitten als je niet wilt.)
Maar gisteren hoorde ik, dat ze op Hemelvaartsdag was gestorven. Aan de hersenbloeding die ze vier jaar geleden had. En ze leek zo aardig te herstellen, want ze reed in 2017 alweer auto. En dan nu toch overleden.
Wat ik aan haar waardeerde was natuurlijk haar tekstvaardigheid, haar liefde voor taal en haar vermogen om de programma’s waar ze aan meedeed iets meer ‘chic-heid’ te geven. Als dat een woord is. Ik zag gisteren het programma over haar, dat heel veel mensen zullen hebben bekeken, want het was schrikken, te horen dat ze dood was.
Bovendien had ze, denk ik, herkenbare karaktereigenschappen die haar dicht bij de mensen brachten. Onzekerheid, ‘kan ik dat wel?’, terwijl ze zóveel kon en gelukkig toch ook gedaan heeft. Gewoon zijn, ondanks dat zogeheten goede milieu waar ze uit kwam. Zich onprettig voelen als ze ‘in de schijnwerpers’ moest. Hield ze niet van.
Ik heb een boek, waar ze als poppenmaakster in staat. Dat is zo mooi. Prachtige foto’s ook van Benno Premsela. De poppen die er in staan zijn echte karakters, geen ‘speelpoppen’. Dat zegt ze zelf ook in dat boek. Ik vind ze kunst. En typisch Martine: ze vertelt dan ook even hoe ze ze gemaakt heeft en met wat voor materiaal. Voor de mede-poppenmakers. ” Geen leerboek,” zegt ze, “want hoe ik het doe klopt soms helemaal niet. Dan moet je een ander boek hebben.” Uniek toch? Dat was ze, en 71, wat is dat nou voor ’n leeftijd…..Jammer, jammer, jammer……