Toen ik in m’n eentje tijdens de vakantie naar de uitgang van de Tesco liep, de rest van de familie was al buiten, was daar een mevrouw in een rolstoel, die me bijzonder vriendelijk toelachte. Uiteraard lachte ik net zo vriendelijk terug, je bent te gast in haar land tenslotte.
Bij het passeren pakte ze m’n hand en zei: “I love your top!” Ze vond m’n shirtje leuk. Nou was ’t er een van de vele, bloemetjes en blaadjes d’r op, daar hou ik wel van. Zij dus ook.
Ik heb haar bedankt voor het compliment. Lief toch, zoiets? Ik moet elke keer als ik het shirtje aantrek weer even aan haar denken. ‘k Doe ‘m voorlopig niet weg…..
Iemand koopt een bedrijfspand, laat dat opknappen en wil er in met zijn bedrijf. Allemaal heel begrijpelijk voor een normaal mens. Hij stapt zijn pand binnen en ontdekt dat er ondertussen ruim 40 asielzoekers in zitten. Die hem op hoge toon vertellen, dat hij het gebouw, zijn eigen gebouw, dient te verlaten, omdat ze anders de politie zullen bellen om hem er uit te zetten.
Ze hebben het gekraakt. En de politie kan niets doen, omdat die gasten wettelijk beschermd zijn. Het mag gewoon, in iemands gebouw gaan zitten. Je kunt het aanvechten natuurlijk, met behulp van dure advocaten, maar dat kost tijd en het garagebedrijf, dat hij er in wilde vestigen, ligt stil. Dat kost ook geld.
Wat is dat voor wet die toestaat dat die krakers gewoon blijven zitten en nota bene dreigen met de politie, die dus niks kan doen? Stel, je koopt een auto, iemand gaat achter het stuur zitten en rijdt weg met jóuw betaalde auto. Dat is dan diefstal en als de politie, ja die dus, je pakt, je in een cel stopt, dan krijg je een straf van de rechter. Niks wettelijk beschermd of zo, toch? Diefstal.
Dat het asielzoekers zijn, die krakers, doet niet ter zake. Die zullen best het e.e.a. hebben meegemaakt, maar je blijft in een gastland met je tengels van andermans spul af, zo is dat hier toch geregeld. Ze opereren, die lui, onder het motto “We are here”. Nou, dat heeft die eigenaar gemerkt. Ik wens ‘m sterkte.
Ik ben niet racistisch, heb medelijden met iedereen die het moeilijik heeft, maar van sommige dingen kan ik niet inzien waarom ze niet anders kunnen. Simplistisch, dat weet ik, maar moet ik dan maar denken “het zal mijn tijd wel uitduren?” Ik word er heksig van en dat vind ik niet leuk, hoewel die bezem me een handig vervoermiddel lijkt…..
Er belde een mevrouw van Eneco. “Komt het gelegen?’ vroeg ze. “Nou, nee, eigenlijk niet, want ik zit op een hele vreemde plaats!” zei ik. Dat was op zolder, want ik was bezig een deel van de vakantiewas op te hangen. Daar had ik geen commercieel praatje bij nodig.
Maar wat zal die dame gedacht hebben? Dat heb ik weer. Ze dacht natuurlijk dat ik op het toilet zat of zo. Had ik nou maar “ben” gezegd in plaats van “zit”. En dan die vreemde plaats…..op zolder de was ophangen is helemaal niet vreemd.
“Dan probeer ik het een volgende keer, dank u wel. Goedemiddag mevrouw.” zei ze. Wat ik dan zal zeggen waar ik zit moet ik nog even bedenken…..
Het was een poosje stil hier, maar dat kwam omdat we overzee waren. Of liever gezegd onderzee, want wij houden ervan om vanuit Frankrijk in een milieuvriendelijk half uurtje in Engeland te zijn. Als beloning een uurtje eerder cadeau, dat scheelt wat verkeersdrukte, want we waren vroeg over. Zelfs een trein eerder dan we geboekt hadden.
Onze dochter en haar gezin waren ook mee en dat was erg gezellig. Je moet weer wennen aan dat linkse gerij daar, maar daar heeft onze chauffeur en nu ook onze schoonzoon, een nieuwbakken linksrijder, geen last (meer) van. Mee in de “flow” is al snel de normaalste manier. Ik vind de ‘roundabouts’ en vooral van die dubbele nog steeds eng, maar ook daar wen je aan. Ik niet, maar ik hoef niet te rijden.
We hadden een erg leuke vakantie, zo met z’n allen. Wij hadden ons ‘tweede huisje’ weer bij Roger en Sue, die blij waren dat we er weer waren. Onze familie had zelf een huis geboekt niet ver bij ons vandaan, een afstand die zelfs te belopen was als, door wat teveel Fosters op onze locatie, onze schoonzoon de auto maar beneden liet. Beneden ja, want de weg naar huis was knap steil en ook donker, dus lantaarn mee. Avontuur, avontuur.
We hebben gebarbecued, buiten de deur gegeten in hele gezellige, echt Engelse pubs, lekker lawaaiig. In één pub was een band bezig zijn spul op te bouwen: The Amazing Hat Band. Ze zouden om negen uur live beginnen, maar min of meer gelukkig hadden wij ons voer toen al achter de knopen, want het soundchecken beloofde een hoop herrie. Maar wel leuk om te zien hoe ze bezig waren op hun podiumpje. De muzikanten waren geen jeugdige mannen, vandaar die Hats, denk ik! Onze kleinzoon, die zelf in ’n band speelt als gitarist en die ‘ In The Band’ heet, zal e.e.a. met belangstelling gevolgd hebben onder het eten!
We hebben ook nog gegeten in ‘The London Inn’ in een dorp vlakbij, St.Neot. Ook dat was leuk ingericht en Midsummer Murder-ig. Nou, verder nog bij van alles geweest natuurlijk, redelijk weer gehad. Toen we terug gingen soms hoosbuien, waardoor je zicht belemmerd werd, maar ook droge stukken. En dan hadden ze daar door wegwerkzaamheden ook nog omleidingen en vertragingen, maar we waren toch zo ruim op tijd bij de trein, dat we er alweer een eerder dan geboekt meekonden. Om zo’n uur of half vijf namen we op de parkeerplaats bij ons huis liefdevol afscheid van elkaar en nu gaat iedereen weer zo’n beetje over tot de orde van de dag. Hoewel onze medereizigers nog even vakantie hebben. Maar deze reis hebben ze alvast te pakken…..!
