Natuurlijk wens ik iedereen een goede kerst. Vier het zoals je zelf vindt dat ’t goed is. Dat doen wij ook met onze club. Ik verklaar even die wolk . In de nacht van zaterdag op zondag jongstleden overleed mijn jongste broer.

Hij had Parkinson, was lichamelijk zeer beperkt, zijn situatie was niet best en werd, ondanks liefdevol veel moeilijk geregel rond huisvesting, alleen maar slechter. Hij is in zijn slaap overleden en dat heeft ons getroost. Ik vind het heel naar, maar ik kan niet treuren. Rouwen wel, hij was mijn kleine broer, we schelen zeven jaar en als je kinderen bent is dat best veel. Later niet meer, maar dan gaat inmiddels ieder zijn weg.

De uitvaart wordt over de kerstdagen heen getild naar de volgende week. Iedereen van de familie viert dus kerst met zo’n wolk erboven. Praten over hem, halen herinneringen op en dat zijn goede herinneringen.

Dat een oud mens nou eerst zo moet aftakelen is slecht geregeld, maar het leven van mijn broertje heeft een vredig eind. Doe mij ook maar zoiets over tig jaar…..

Gisteren, zaterdag, was ik met onze oudste dochter op stap, want voor m’n verjaardag had ik een kussentje voor de bank gevraagd en ze vond dat ik maar zelf mee op jacht moest ernaar. Het is een grijze hoekbank en we zijn zelf al zo grijs, dus hij kon wel wat opleuk gebruiken. Geslaagd, hoor! Yysk had ze. Ik zeg “ze”, want ik kreeg er drie! Grote bank, dus dat staat prima.

Maar toen wilde ik ook nog graag even naar de Intratuin! Dat was op deze zaterdag misschien een iets minder goed idee. Tjee, zó druk! Lars, onze Utrechtse zoon, die even een ’t loodje gelegde plant wilde vervangen daar, vertelde dat er verkeersregelaars bij de Utrechtse vestiging ingevlogen waren! Hier in Apeldoorn niet, maar de winkelkarretjes waren wel schaars.

Ja, Sint het land uit, dan is het kerst. Wen d’r maar aan. Nou, er was op dat gebied weer heel wat te zien en te koop. Kerstbomen in soorten en maten, echt of kunst, zoek maar uit. Ik ben blij dat ik al zoveel kerstspul heb, bijeengegaard in vele, vele jaren. Met herinneringen en al. Dus ik hoefde niet zoveel. Heb een boompje met ledlampjes gekocht voor in de voortuin en wat sneeuwachtige vloerbedekking voor m’n kerstdorpje, ’n trappetje voor het kerkje, want dat staat altijd boven op een ‘ingepakte’ speakerbox, die moeilijk weg kan, en hoe de kerkgangers dan naar boven moesten was al jaren een probleem. Ja, al klunend, maar nu dus niet meer met die treedjes.

Een paar nieuwe slingers voor de kerstboom ook, want de ouwe bestonden uit stukken die moeilijk te leiden waren en dat was geen gezicht. Dus we vernieuwen nog wel iets, hoor. Komende week wordt dus wel kerstfrutselweek, ben ik bang. Ik zag dat de familie aan de overkant van ons huis, de kerstboom ook al aan het versieren waren. Ze liepen met de slinger brandende lampjes door de kamer daardoor zag ik ‘t. Ik ben dus niet de enige met een kerstafwijking.

Bij Intratuin stond buiten trouwens ook een oliebollenkraam. Die staat als erg goed bekend, dus stond daar een lange rij mensen op hun beurt te wachten. Vroeger kon je er alleen maar contant betalen, flappen voor de flappen, maar ze gaan met hun tijd mee, de oliebollenbakkers. Pinnen kan ook. Graag zelfs. Onze andere dochter kreeg vanavond visite van een paar collega’s in haar nieuwe flat en had ons gevraagd of we wat oliebollen voor haar wilden meenemen van die goeie “Oudhollandsche” oliebollenkraam, dat woord staat er op . Dat deden we dus. Oudjaar is ook niks speciaals meer. Zelfs niet als ’t oudhollands is.

Ik heb in mijn dorpje ook een oliebollenkraampje. Staat leuk. Ik heb wel wat met oliebollen, zolang ik ze niet meer zelf hoef te bakken. De kinderen vroegen vroeger altijd: “Ga je nog oliebakken bollen?” Toen waren ze nog klein, hoor. Ze zeggen nu gewoon: “Waar haal je de oliebollen, dit jaar?”…..

Dat ben ik weer eens. Iedereen mag best weten, dat dat gisteren voor de 82e keer was. Ik ben nu dus 83. Niet alleen ver-jaard, maar ook nog eens behoorlijk be-jaard. Dat kan me trouwens geen moer schelen. Met een moertje hier of daar had ik misschien een beetje minder last van mijn rug, maar zolang ik in beweging blijf en zoals dagelijks gebeurt zo’n keer of zes á acht de trap op en af ga, valt dat eigenlijk best mee.

Op zaterdag wordt er door de familie ook gewerkt en gesport, maar we hebben met elkaar gegeten en dat is altijd gezellig. En kleinzoon Stijn, die keeper is van zijn voetbalelftal, had met 8-1 gewonnen en was heel tevreden, dat ie d’r maar één had doorgelaten. Kijk, dat zijn leuke dingen voor de mensen. Oma heeft iedereen dus weer gezien en is uitgebreid gezoend, geknuffeld en verwend met leuke verrassingen.

Dan ben ik ook vele malen telefonisch gefeliciteerd. Door wat-verder-weg familie. Die vaak ook op leeftijd is. Daar is Fries stamboek bij. Oud, wat stram, maar helder van geest. Ik heb ook familie gesproken waar het niet zo goed mee gaat, hetgeen logisch is als je hoort wat men allemaal mankeert. Daar word je niet vrolijk van, zelfs op een verjaardag niet. Maar het is niet anders en het is geweldig dat men, ondanks alles, aan je denkt op je verjaardag. Ik stuur good vibrations die kant op, wat vaak het enige is dat wij er aan kunnen doen. En contact houden, ook belangrijk.

Ik was op zaterdag jarig en vierde het ook op die dag en niet op zondag. Dus heeft iedereen lekker kunnen uitslapen. Cadeautje, hè, jongelui? En ik had gisteren mijn nieuwe trui aan. ’n Oud-roze uiteraard…..!