…..erger ik me niet zo gauw, maar de uitdrukking “het nieuwe normaal” begint me nogal te irriteren. Want het “oude normaal” was al behoorlijk abnormaal zo hier en daar, dus waar heb je het dan over? Wat is normaal? Ik noem de noodzakelijke maatregelen liever tijdelijk en tot nut van iedereen die z’n verstand gebruikt en niet ziek wil worden. En dat dan zolang als het nodig is. Om er achter te komen wat er sowieso allemaal te normaliseren valt!

Ik drink normaal per dag een paar liter bij mekaar aan water, zerofris, koffie, thee. Al dat vocht is goed voor je, zeker als je op leeftijd bent. Allemaal normaliters, mooi hè…..?

‘k Ben nog nooit zo blij geweest dat ik naar de kapper mocht! Doorgaans vind ik zoiets een noodzakelijk kwaad, maar vandaag een regelrechte zegen. Het was namelijk erg lang geleden en dan ga ik er behoorlijk noodlijdend uitzien. Een hoop werk en versterkende middelen nodig om een en ander qua kapsel, dat die naam dan allang niet meer verdient volgens mij, er nog enigszins uit te laten zien.

We maakten altijd al een afspraak, dat kon dus weer en we waren als duo welkom, maar niet meer met z’n drieën zoals voorheen omdat er anders overbevolking dreigde in de kapsalon. Onze zoon moest een uur later. We wonen vlakbij de kapper dus wij wandelden getweeën vanmorgen vroeg derwaarts.

We mochten onze hand ophouden en kregen een beetje ontsmettingsvloeistof en dat hebben we ijverig staan inwrijven. De twee kapsters droegen een mondkapje, maar dat was voor ons niet nodig, hoewel ik er wel twee in m’n tas had, voor het geval dát. Dure dingen, 5 euro per stuk, maar wel met certificaat. Made in China, zag ik. Nou ja, alles op z’n tijd. Made in Holland komt nog wel.

Nou, en daar zaten we dan. Aan Kloris z’n baard mochten ze nog niks doen, dus dat wordt huisvlijt voor mij. Dat heb ik gelukkig al eerder gedaan, want als we dat niet bijhouden gaat ie d’r uitzien als een profeet. Ook leuk, maar bij het tondeusehoofd dat hij sinds vanmorgen weer heeft, past dat niet zo.

Bij mij ging ook de schaar erin, zodat er weer wat van een coupe ontstond na de verplichte wasbeurt, terwijl ik die thuis net zelf had gedaan, maar wat moet dat moet nou eenmaal. Ik was veel te blij met m’n knipbeurt. Ik vroeg mijn knipster hoe of ze het dragen van dat mondkapje vond. “Verschrikkelijk!” zei ze. Ze werken in ploegen, de kapsters, van 8 tot 8.

Toen ik zei, dat ik blij was dat ik nog wist hoe ze d’r uitzag, moest ze erg lachen. Dat hóórde ik, want het was niet te zien. Maar wat moet van de baas, dat moet. Bij de kapper van onze oudste dochter dragen ze geen mondkapjes dus het is overal verschillend geregeld.

Maar we zijn weer toonbaar, hebben gewandeld zonder jas, want het is lekker weer en de nieuwgeplante rozen bloeien. Morgen Hemelvaartsdag met beloofd warm weer. Als we toch al die maanden regenweer hadden gehad! Dan was het dodental meer gestegen, zeker weten. Toch nog iets gunstigs misschien, hoewel boeren het daar niet mee eens zullen zijn…..

‘k Hoorde dat er uit een haven een boot was gestolen. De politie vroeg of eventuele langsvaarders naar ‘m wilden uitkijken. De naam van de boot? De “Noorderzon”. Tja, dan vraag je d’r om natuurlijk…..

…..en de drukte! In de winkelstraten vooral. Persoonlijk heb ik helemaal geen redenen om te willen gaan winkelen. Die heb ik trouwens haast nooit. Ook niet toen alles nog ‘normaal’ was. Winkelen betekent in mijn beleving winkel in, winkel uit, kijken, kijken en al dan niet kopen. Wij moeten iets per se nodig hebben op een speciaal adres en als dat zich in de binnenstad bevindt, nou ja, dan komen we er. Dat is dus een rustig idee en zal zeker te maken hebben met onze gevorderde leeftijd. Dan ben je een Specsaverstype.

De foto’s die in de krant staan van die overbevolkte winkelstraten laten dan bij het winkelend publiek veel jongelui zien. Ik kan me dat wel voorstellen, ze hebben niet zo veel buitenshuisvertier. En de winkeliers zijn blij met wat drukte, want die voelen de druk van het omzetverlies. Hebben keurig en creatief gezorgd dat ze zich aan de opgelegde regels houden door looppaden en afstandsstrepen aan te brengen. En dan maar hopen dat de mensen zich d’r een beetje aan houden en zich niet in drommen komen aanbieden, terwijl de neringdoende dat nou juist prima zou vinden!

De kinderen weer naar school, maar ik las over een familie met drie kinderen, die op verschillende dagen naar school moeten, terwijl de moeder, zelf juf, geacht wordt haar werk ook weer te gaan doen. De kinderen zijn van een leeftijd, dat ze niet alleen thuis kunnen blijven dus dat wordt een hele organisatie, want vader zal ook moeten werken. Hoe organiseer je dat allemaal? Ze stonden lachend op de foto met z’n allen, maar vrolijk worden ze er niet van en het geeft veel druk.

Wij hebben geen klagen, want we hoeven niks. Het huis en de was bijhouden en wat mensen regelmatig bellen. Al weken. Zo nu en dan komen er wat kinderen en/of kleinkinderen langs. Mooi weer dus dat kan allemaal in de tuin en op afstand. Onze zoon heeft zo nu en dan wel een afspraak buiten de deur. Ook op afstand. Hij doet sowieso de boodschappen en let nog op prijzen ook. We zitten niet in een verpleeghuis en zijn niet ziek. Tel uw zegeningen. We zingen het lied niet, maar weten het wel. Geen enkele druk. De telefonische Luisterlijn, dié heeft het druk.

Mijn kloris heeft wat druk in zijn darmen en is daardoor wat winderig. Kan gebeuren als je iets nuttigt dat iets dergelijks opwekt. Dat deed ie gisteren wat luidruchtig. Toen ik er wat van zei, zo van : “Gáát het?” zei hij: “Ach, dat haalt de druk wat van de keutel….”

De krant, die ik in vroeger tijden vaak snel doorbladerde vanwege alle andere dingen die ik te doen had, wordt heden ten dage door mij ‘gespeld’ vanwege het feit dat ik alle tijd heb. De onderwerpen zijn uiteraard zeer vaak gerelateerd aan het virus en vandaar dat we wel blij mogen zijn met zo’n man als Henk Krol.

Zeer goed gebekt, geen mediatraining nodig, die weet ie te vinden en soms lachwekkend ook, kunnen we als ouderen veel plezier van hebben als je van goedbetaald cabaret houdt. Ik wacht met mijn oordeel verder nog even af hoe hij de Toekomst precies ziet, maar als versiering heeft ie d’r alvast een vrouwtjesmerel bij, die wel van afwisseling schijnt te houden, dus we wachten af.

Vandaag las ik een column van een journalist, die zelf thuis zit omdat ie tot een risicogroep behoort. Hij werkt dus op afstand en ziet zijn collega’s op zijn beeldscherm. Dat gaat op zich allemaal best goed en efficiciënt, maar hij mist ze toch. Als levende mensen. Even praten aan je bureau, bij de koffieautomaat, ze tegenkomen op de werkvloer. Dat soort missen duurt dus al erg lang.

Ik denk, dat veel mensen dat zullen hebben. Bij de zorginstellingen, verpleeghuizen is dat een drama, waar de mensen zo afhankelijk zijn van knuffels en aanrakingen. Niet alleen van degenen die ze verzorgen, maar juist van familie en bekenden. Verzin daar maar es wat op. Het blijft behelpen. Aan dat missen gaan ook mensen dood zonder coronavirus, daar ben ik zeker van.

Weet je, toen we met pensioen gingen, alweer bijna twintig jaar geleden, hebben we het werk dat we deden eigenlijk niet zo gemist, tenminste ik persoonlijk niet. Ik miste wel de mensen. De collega’s en de mensen voor wie we werkten en waar we onze motivatie en energie uit haalden als we zagen dat het ze beter ging. Natuurlijk was het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar dat zie je wel vaker. Heel menselijk is dat…..!