‘k Las in een artikel van een psycholoog, dat rondwandelen in de natuur een goede invloed heeft op je. Je wordt er rustig van, het is goed voor je humeur en het inademen van gezonde buitenlucht is ook nog eens goed voor je lijf en je geestelijke gezondheid.

En zelfs op de televisie kijken naar een programma over de natuur heeft al een dergelijke uitwerking. Je hoeft de deur niet uit, bij wijze van spreken. Hij adviseert je ook om een natuurafbeelding als achtergrond aan te brengen op je telefoon en je computer.

Ik weet van mezelf dat, als wij de tuin niet hadden gehad vooral die eerste maanden en we op die manier niet naar buiten hadden gekund en door de tuinstoelen ver uit elkaar te zetten de kinderen en kleinkinderen niet hadden kunnen zien, het moeilijker vol te houden zou zijn geweest. En door de struiken en bloemetjes, dus het gegroei en gebloei van de natuur. De vlinders en de bijen, de vogels ook, het was leuk om te zien allemaal. Inderdaad: daar word je blij van.

Maar als je zoals ik een foto van ons vakantieadres midden in de natuur in Cornwall als achtergrondje op mijn breedbeeld computer (ook dat nog !) heb, vraag ik me alleen maar af of we daar ooit nog zullen zijn. Voel ik spijt. Moet ik ‘m dan maar weghalen? Ben je gek, ik ben natúúrlijk optimistisch, hoor! Ik word erg rustig van die afbeelding. Bérustend eigenlijk…..

Dát vind ik nou es een goed idee, zeg! Als de Gouden Koets gerestaureerd is en klaar voor gebruik, om dan dat ‘gebruik’ achterwege te laten en het ding in een museum te zetten. Ik zou zeggen : …..en laat hem daar blijven!

Wie ‘m wil zien hoeft niet urenlang in allerlei oranje prullaria langs een Haags trottoir te staan op Prinsjesdag, maar kan gewoon tegen een redelijk bedrag op z’n eigen tijd naar het museum. Voordelig met de museumjaarkaart kan ook .

En wie ‘m nooit meer wil zien, vanwege de plaatjes die er op staan, gaat gewoon niet kijken. Heb je ook geen ergernis over onze niet te ontkennen geschiedenis. Die er, zoals in zoveel landen, nou eenmaal is.

Die koets is ook niet nodig, toch? Hier op Het Loo staat vast nog wel een koetsje van overgrootoma. Of desnoods nemen Willem A. en Máxima op Prinsjesdag even een taxi naar de Ridderzaal…..

‘k Ben er mijn hele leven al van overtuigd geweest, dat je met humor eventuele moeilijkheden kunt oplossen, kunt voorkómen zelfs of in ieder geval wat minder zwaar kunt maken en, niet onbelangrijk, kunt relativeren tot te begrijpen proporties.

Je komt helaas ook wel eens iemand tegen, die geen humor heeft of in ieder geval jouw humor niet begrijpt. Daar kun je behoorlijke missers mee maken. En dat kan ook boosheid veroorzaken, waar jij dan weer niks van snapt. Kortsluiting dus. Heb ik in mijn werk wel eens meegemaakt en dan werd mij verweten geen begrip te hebben voor de situatie. Kwam wel weer goed, maar toch. Leermomentje.

Ik weet wel, dat in de oorlogstijd, toen ik dus een jong kind was, in ons huis toch veel gelachen werd. Terwijl het tijdens de bezetting allemaal niet zo gezellig was. Ik woonde toen in Amsterdam en of het nou kwam doordat Amsterdammers doorgaans best wel humor hadden (hebben?), de Amsterdamse tramconducteurs hadden de naam leuk uit de hoek te kunnen komen bijvoorbeeld, mensen zochten elkaar wel op, ondanks alles. Zo kreeg ik het als kind tenminste mee.

Bij ernstige gebeurtenissen zie je het ook vaak. Dan verschijnen er plotseling ‘grappen’, ‘woordspelingen’ en zo, soms niet zo geslaagd, maar wel relativerend en humoristisch bedoeld. Daar komt dan reactie op natuurlijk, want niet iedereen snapt de humor ervan en het doel, maar het leidt toch af van de zwaarte van het feit op dat moment.

Zo las ik gisteren een rouwadvertentie van een meneer van 93. Zijn hele familie betreurde natuurlijk zijn heengaan op die respectabele leeftijd. Onder de advertentie stond, dat Pa was gaan doen, wat hij al tijden had gezegd: “Ik ga kleiner wonen.”…..