De viooltjes, die ik had gekocht en in bakken had gezet, zijn dat. Winterhard. Gelukkig maar, want het sneeuwt. En het is koud.

Heel raar is dat. Want de kussens, die we elke avond even in de gang bij de kapstok legden, omdat we ze de volgende dag toch weer buiten in de stoelen legden als we in de zon koffie dronken, liggen d’r nog. Voorlopig kunnen ze weer in de schuur opgeborgen. En hoewel ook wij steeds winterharder worden, want we doen pas ’s avonds de kachel een beetje aan, vind ik het zieliger voor mijn bloemetjes dan voor ons. Mijn schuine zolderraam is inmiddels dichtgesneeuwd.

Ik ben bureauladen aan het opruimen. Ik kom van álles tegen. Fototoesteldingen, snoertjes waarvan ik geen idee meer heb waar ze op zouden moeten passen, Over dat soort spullen moet een technisch onderlegd persoon zijn oog laten gaan, want daar heb ik toch geen verstand (meer) van. Verouderde spullen in combinatie met een behoorlijk verouderd mens zullen we maar zeggen. Ik ga dat allemaal in een doos doen. En dat ruimt op. zeg! Een practisch lege la als gevolg. En die techneut weet dan wel of iemand er nog wat aan heeft, aan die spullen.De mannen hebben met de auto lekker de boodschappen gedaan. Ik heb gestofzuigd, ook nuttig. En zo rommelen we maar zo nuttig mogelijk de dagen door.

Het gaat trouwens heel goed met de buurvrouw. Kan met haar arm alweer alles doen. Niet zwaar tillen, maar dat deed ze met haar 90 jaar toch al niet meer. Ze rijdt ook alweer auto, geen grote ritten meer, zegt ze. Dan laat ze zich rijden. Haar kinderen hebben een horloge voor haar aangeschaft, waarop ze alleen maar op een knopje hoeft te drukken om ze te bereiken als er iets is. Het schijnt allemaal heel handig te zijn en ze schijnt ook te controleren te zijn waar ze zich bevindt. Dat vindt ze maar niks en daar mopperde ze over. Maar iedereen kan gerust zijn, dat vindt ze dan wel weer fijn. Ik breng haar de krant elke dag als wij ‘m uit hebben dus ik zie haar ook . Niet elke dag, want dat vinden we ’n beetje inbreuk op haar privacy. Dan leggen we de krant op een tuinbankje en pakt ze hem zelf wel.

Nou, wen maar weer even aan de winterse temperaturen, al dan niet vrijwillig. Maart roerde even letterlijk zijn staart en April doet waarschijnlijk ook nog even wat ie wil. We zien het wel…..

Vrijdag liet ik mijn ogen weer eens testen. Dat was alweer een paar jaar geleden en dan krijg je een briefje van de opticien of het niet weer eens tijd wordt. Mijn kloris moest bij de audicien zijn dus dat kon tegelijkertijd.

Mijn ogen waren niet achteruitgegaan, zelfs vóóruit ! Vergeleken met de vorige meting bij dezelfde zaak. “U hebt dus geen nieuwe bril nodig !”zei de opticien-dame.

Heb ik effe pech, zeg! Want ik had wel zin in een nieuwe eigenlijk. Mijn huidige montuur is zwart en er zijn zulke leuke lichte monturen nu. Maar ja, deze zuinige vrouw doet dat dus niet. Misschien later toch nog, maar nu is het een beetje onzin. Het vorige montuur was prijzig en is lekker licht van gewicht en dat is ook wel prettig. Dubbel focus ook. Nou ja, niet zeuren, het zou dus uitsluitend een cosmetische reden hebben gehad, een nieuwe aanschaf.

Mijn pech staat dus in geen enkele verhouding met de pech die duizenden mensen elders hebben. En dan heb ik het natuurlijk over de Oekraïniers. Van hoe het daar is kun je je geen voorstelling maken. De beelden op de televisie zeggen genoeg. Ik maak me wel ongerust over hoe het nu verder gaat. Ook over hoe het gaat met onze planeet, zoveel rampen overal.

De veranderingen in het klimaat. De KNMI-winter is al voorbij. Als het zonnig is en je een trui aanhebt hoeft de kachel niet of minder aan. Onze zoon had het altijd over “de bejaardentemperatuur” in huis, als het ’s winters koud was buiten. Dat zegt ie nu maar zo nu en dan. Gunstig voor de rekening.

We zijn ook aan het opruimen. De Kringloop komt straks wat spullen halen, die niet in de auto passen en we dus niet zelf kunnen droppen. Geeft weer ruimte. In de tuin loopt er van alles al uit. De rozen en struiken, dikke knoppen overal. De buurvrouw heeft al af en aan vliegende koolmezen in haar vogelhuisje aan de muur. Er worden nesten gemaakt. Zo vroeg al. En het is nog winter op de kalender.

We hebben al een vakantie geboekt in Cornwall. Wij zijn covid-vrij gebleven in dit huis. Dus geen pech gehad. We hopen dat die vakantie door kan gaan. Ons huisje in Engeland staat klaar voor ons. We wachten maar af hoe het loopt in Europa. Onze zoon wil ook graag testen hoe onze elektrische auto qua laadplekken terecht kan in Engeland. Dat klinkt alsof alles normaal is. In ons hoofd moet dat maar zo blijven, ondanks alle zorgen die je hoort, ziet en leest. We hebben een ingelijste folder in de gang hangen, waarop staat :