De viooltjes, die ik had gekocht en in bakken had gezet, zijn dat. Winterhard. Gelukkig maar, want het sneeuwt. En het is koud.
Heel raar is dat. Want de kussens, die we elke avond even in de gang bij de kapstok legden, omdat we ze de volgende dag toch weer buiten in de stoelen legden als we in de zon koffie dronken, liggen d’r nog. Voorlopig kunnen ze weer in de schuur opgeborgen. En hoewel ook wij steeds winterharder worden, want we doen pas ’s avonds de kachel een beetje aan, vind ik het zieliger voor mijn bloemetjes dan voor ons. Mijn schuine zolderraam is inmiddels dichtgesneeuwd.
Ik ben bureauladen aan het opruimen. Ik kom van álles tegen. Fototoesteldingen, snoertjes waarvan ik geen idee meer heb waar ze op zouden moeten passen, Over dat soort spullen moet een technisch onderlegd persoon zijn oog laten gaan, want daar heb ik toch geen verstand (meer) van. Verouderde spullen in combinatie met een behoorlijk verouderd mens zullen we maar zeggen. Ik ga dat allemaal in een doos doen. En dat ruimt op. zeg! Een practisch lege la als gevolg. En die techneut weet dan wel of iemand er nog wat aan heeft, aan die spullen.De mannen hebben met de auto lekker de boodschappen gedaan. Ik heb gestofzuigd, ook nuttig. En zo rommelen we maar zo nuttig mogelijk de dagen door.
Het gaat trouwens heel goed met de buurvrouw. Kan met haar arm alweer alles doen. Niet zwaar tillen, maar dat deed ze met haar 90 jaar toch al niet meer. Ze rijdt ook alweer auto, geen grote ritten meer, zegt ze. Dan laat ze zich rijden. Haar kinderen hebben een horloge voor haar aangeschaft, waarop ze alleen maar op een knopje hoeft te drukken om ze te bereiken als er iets is. Het schijnt allemaal heel handig te zijn en ze schijnt ook te controleren te zijn waar ze zich bevindt. Dat vindt ze maar niks en daar mopperde ze over. Maar iedereen kan gerust zijn, dat vindt ze dan wel weer fijn. Ik breng haar de krant elke dag als wij ‘m uit hebben dus ik zie haar ook . Niet elke dag, want dat vinden we ’n beetje inbreuk op haar privacy. Dan leggen we de krant op een tuinbankje en pakt ze hem zelf wel.
Nou, wen maar weer even aan de winterse temperaturen, al dan niet vrijwillig. Maart roerde even letterlijk zijn staart en April doet waarschijnlijk ook nog even wat ie wil. We zien het wel…..