Dat werd wel weer eens tijd. Niet, dat we dagelijks zoveel beleven dat het vermelden waard is, met de nadruk op dat ‘dagelijks’ dan. Het ritme van tachtigers en als we onze buurvrouw meerekenen: ‘negentigers’ is niet zo flitsend meer.
Dat houdt niet in, dat we niks meer uitspoken, hoor! Vooropgesteld, dat we zeer verlangen naar het doorzetten van de lente, die overigens al overal te zien is. De gemeente heeft in onze wijk vorig jaar kwistig bollen geplant en in de parken, plantsoenen en tuinen is al heel wat te zien, dat geheel zelfstandig aan het werk is, omdat de natuur zo in elkaar zit. Vind ik elk jaar weer een wonder.
We knutselen ons huishouden aardig op orde. Opruimen en wegdoen is het geheim. Onze dichtstbijzijnde supermarkt heeft in de hal een boekenkast staan, waar ik nogal eens boeken drop, die ik na drie keer lezen nu maar eens aan iemand anders gun. Daar zijn nogal eens titels bij, waarvan ik denk: “Ach, dat vindt iemand vast nog wel es leuk om te lezen, zo’n boek van vroeger.” Titels, die ik niet kwijt wil krijgen ze niet. Woordenboeken zet ik er ook wel es tussen. Educatief dus. Ze zijn bij een volgend bezoek eigenlijk altijd weg.
We gaan in mei ook weer naar Engeland en daar verheug ik me op. En onze ‘vrienden/verhuurders’ in Cornwall vinden het ook leuk dat we weer komen. Kloris is eigenlijk weer okay en ik voel me ook prima, zoon heeft, behalve dat wij nogal eens ’n beroep op ‘m doen, ook zakelijk een druk leven dus, na zo’n rottig jaar als het vorige, verlangen we alledrie wel naar een paar weken ‘ bijna zoals vroeger ‘ . De Cornwallders zeggen altijd als we aankomen: “Welcome home!” Nou, wie heeft er een tweede huis in Cornwall? Okay, niet gratis, maar toch…..
