 |
Er bestaan kleine drama’s. Ik las er net een bij Henk, die gedwongen afscheid moet nemen, niet van zijn gestorven hond, maar van zijn favoriete spijkerbroek. Iedereen heeft vast wel eens zoiets meegemaakt. Normaal doe je kleding en/of schoeisel, die of dat je niet meer draagt naar een humaan doel (hoewel Humana nou niet direct positief in het nieuws was!) maar sommige stukken verdienen het dat je ze tot op de draad verslijt. Omdat ze zo lekker zitten. Wat nou mode? Doet er toch niet toe?
Schoenen, die je zo lekker zitten, dat je er op je gemak de Nijmeegse Vierdaagse mee zou kunnen lopen, die doe je toch niet weg omdat ze er niet zo flitsend meer uitzien? Gáten moeten er in vallen en wel zodanig, dat je ze zelfs niet meer naar de schoenmaker dúrft te brengen. Pas dan kunnen ze weg, met moeite. Een broek, waarin je er maten slanker uitziet dan je eigenlijk bent en die ook nog eens prima zit, die doe je niet weg. Even in de was en je hebt zonder hongeren je lijn weer terug.
Ik heb ooit eens, in de tijd dat dat mode was, een tweed overgooier (iedereen onder de veertig moet maar even iets voor zichzelf gaan doen!) gehad, waar ik zo ongeveer in wóónde. Er zaten gekleurde spikkels in, waardoor er heel veel bloezen en truien bij pasten en hij zat gewoon lekker. Mijn moeder heeft ‘m moeten verdonkeremanen, omdat er “knieën” in kwamen, die er bij het wassen niet meer uit gingen. Zij besliste dat het écht niet meer kon. Getreurd heb ik en gezocht naar iets nieuws van gelijke strekking, maar nooit meer gevonden natuurlijk.
Zo gehecht kun je raken aan kleren, die je je jaren later zonder foto’s nog kunt herinneren. En waarvan een ander je moet vertellen, dat “je toch zélf wel kunt zien, dat ’t bijna uit elkaar valt”. Zoals die spijkerbroek van Henk. Wij hebben ook na de dood van onze hond geen nieuwe willen hebben….