’t Is ook nooit goed…….

‘k Las in een artikel ’n verhaal van een zieke vrouw, die geen griepje onder de leden had, maar een ziekte die haar langdurig uit de running hield. Ze had een zoontje voor wie ze dus niet echt kon zorgen en van wie ze het gevoel had, dat ze hem steeds meer aan anderen ging kwijtraken. Er was genoeg hulp en ze had bovendien een man die zei, als ze weer eens in het ziekenhuis belandde: “Neem je tijd, wij redden ons wel.”

En dat wás verdorie ook zo! Alles liep op rolletjes thuis, dat kon niet beter. Daar werd ze erg verdrietig van, want ze voelde zich volkomen overbodig. Dat gevoel bevorderde haar herstel ook nog eens niet. “Ik had veel liever gewild, dat alles totaal in de soep was gelopen!”, zei ze. Ergens snap ik dat ook wel.

Mijn moeder had vroeger erg veel last van migraine. Dan was ze erg ziek en we konden niet veel meer voor haar doen dan haar met rust laten. Ik was de oudste en ik scheel nogal wat jaren met mijn broer en zussen. Ik deed dan vreselijk mijn best om alles goed te laten verlopen. Hield de kinderen bezig, zorgde voor het eten en de boodschappen en maakte vooral dat het rustig was in huis.

Maar mijn moeder was ook nooit dankbaar, hoor! “Jullie kunnen het dus best zonder mij af, zie ik”, zei ze dan als ze weer beter was en zag dat het opgeruimd was en dat er was afgewassen en zo. En dat was eigenlijk helemaal niet leuk. Ik moest daar weer aan denken toen ik dat verhaal las. Frustraties heb ik er niet aan overgehouden, hoor, en zoals gezegd: ik snap het ook wel ’n beetje, maar moeders zitten soms toch wel vreemd in elkaar, waar of niet……..?