Jantje zag eens walmen hangen…..

Vandaag waren we weer eens ’n keertje bij Ikea in Utrecht. Het was er vakantiedruk, hetgeen betekent veel blèrende kinderen en mopperende vaders. Moeders houden zich stil, want die denken: “Oké pa, vakantie, nu is het jouw beurt!”.

Onze Utrechtse zoon heeft geen auto en wij wel, dus als we er zijn is het handig om wat spullen aan te schaffen, die je nou niet direct even op de fiets meeneemt, zoals een kastje bijvoorbeeld. Zoals bekend kun je wat volumineuzere aankopen niet zomaar meenemen naar je auto, maar moet die voorrijden bij “het laadperron”, waar je ze in je voiture mag leggen.

Vandaag stond daar ene Jan. Medewerker van Ikea, want hij had een geel shirt aan met Ikea d’r op. Hij stond daar de boel te regelen. Hemel, wat voelde die man zich belangrijk, zeg! En het was een chagrijn van het zuiverste water, niet gewoon meer. Bemoeide zich met alles en iedereen.

Zo werd een ‘ladende’ mevrouw op hoge toon gesommeerd om eerst haar motor af te zetten. Je zou denken voor het milieu, logisch. Maar nee, Jan gooide het geheel en al op zijn eigen gezondheid. “Wat denkt u mevrouw, als ik bij de longarts kom, wat die dan zal zeggen? Jan, hoe komen je longen zo zwart?”. “Nou, en dan zeg jij: ik werk bij Ikea!”, zei de mevrouw en ze reed weg.

Jan had het nakijken. Ze was niet onder de indruk. Hij heeft z’n image niet mee. Een baantje in de binnendienst zal beter voor ‘m zijn. Voor z’n longen en voor de klantvriendelijke uitstraling van Ikea, dat is wel zeker…….