Honderd….

‘k Bedacht me dat, als ze was blijven leven, mijn moeder vandaag honderd jaar zou zijn geworden. En dat er tegenwoordig behoorlijk wat mensen zijn, die dat op hun slofjes halen. Gammele genen, die voor een deel dus ook mijn genen zijn, realiseer ik me, hebben er voor gezorgd dat mijn mama het met zo’n twee-endertig jaar minder moest doen. Ze heeft het ziekenhuis nogal eens van binnen gezien. Ik niet. Maar drie keer om precies te zijn, waarvan ’n keer toen ik kind wás en ’n keer om er een te krijgen dus die laatste keer telt eigenlijk niet eens. Dat was voor de aardigheid.

Bovendien heeft mijn moeder lichamelijk een zwaarder leven gehad dan ik. Op het persoonsbewijs uit de oorlog, dat ik nog van haar in mijn bezit heb, staat: Beroep: geen. In de wandelgangen heette dat ‘huisvrouw’ natuurlijk. Een huishouden runnen zonder al de gemakken die wij nu hebben met vaak ook nog een auto voor de deur, je moet er toch niet aan denken. Wij slijten minder, dat is zeker. Zorgen dat je je niet te veel stress op je hals haalt, verstandig eten en drinken, actief blijven, niet roken en dan zou je het goed vol moeten houden.

Ik gedenk mijn moeder vandaag en nou oké, dan moet ik ’t maar doen, honderd worden……..