Tour d’Achterhoek….

In een artikel las ik over het probleem dat je hebt als je kind niet meer met z’n ouders mee wil op vakantie en pa en ma daar nogal moeite mee hebben. Meestal omdat ze het kind nog te jong vinden om al eigen plannen te hebben. Wij hebben er wel eens meer dan één gehad, die onze vakantieplannen hoegenaamd niet zagen zitten, maar vanwege hun jeugdigheid toch mee moesten.

We zouden , samen met nog een andere familie, op de fiets een trektocht maken door de Achterhoek langs zogeheten ‘paspoortcampings’. Dat waren vroeger, en misschien is dat nog wel zo, van die kampeerterreinen waarvoor je moest bewijzen een verantwoordelijke kampeerder te zijn, anders kreeg je geen verlof om daar je tentje neer te zetten. Het waren campings midden in de prachtige natuur, maar er wás niks. Ja, vogeltjes, eekhoorns, bomen en struiken. Met zo hier en daar ’n waterkraan en een toilet dat bestond uit een gat in de grond met een hok er omheen. Terug naar de basis van het bestaan zal ik maar zeggen.

Wij vonden dat toen leuk en onze jongens ook nog wel, hoewel de jongste het verplichte fietsen niet zo geweldig vond, meen ik me te herinneren. “Dat noemen ze vakantie!” vertolkte hij mopperend en peddelend de gevoelens van zijn puberzussen, die het al helemáál drie keer niks vonden. Misschien zelfs wel vier keer. We hebben nog foto’s van de ‘opgewekte’ tronies.

Daarbij kwam nog, dat we gedurende de tocht van tijd tot tijd slecht weer hadden. Net zoiets als nu eigenlijk. Temperatuur was best, maar het regende nogal eens. Er zijn dus ook foto’s van in regenpakken gehulde vakantiegangers op de fiets.

Natuurlijk was het niet alléén maar kommer en kwel, maar als kind, ik geef het nu toe, moest je wel van goeden huize komen om het constant leuk te blijven vinden. Nu kwámen ze dat ook, maar toen tijdens het zoveelste spelletje Yatzee in de tent het water door de naden van het grondzeil kwam, vonden ook wij wel dat we genoeg hadden afgezien. Ondanks die schattige koolmeesjes op de scheerlijn.

We fietsten naar huis en er was niemand van onder de zestien die zei: “Ach, wat jammer nou!” We hebben als afsluiting met de twee families pannenkoeken gegeten in ’n Apeldoorns restaurant. In onze nette kleren en we gingen met de auto. Weer terug in de beschaafde wereld…..