 |
‘k Lees met veel plezier altijd de nogal eens met azijn doordrenkte stukjes van Henk Spaan. Ze staan in onze Apeldoornse huis-aan-huis-weekkrant. Hij zegt ’t vaak wel treffend. Deze keer had hij ’t over de fietspaden in Nederland die, in tegenstelling tot die in Amsterdam, breed genoeg zijn om een naast elkaar fietsend in windjack gestoken echtpaar te bergen. Je ziet ze zo voor je.
Volgens hem kan dat niet in Amsterdam, omdat er scooters langsscheuren (alsof dat hier niet gebeurt, zeg!) en, wacht….nu kómt het: “Omdat de meeste inwoners van deze stad Montessori-onderwijs hebben genoten kennen ze het verschil niet tussen links en rechts. Daarom moet je niet alleen uitkijken voor razend scootergeweld, maar ook voor de tegemoet fietsende Montessoriklantjes met hun spreekwoordelijke gebrek aan discipline.” Tot zover de heer Spaan.
Er moet sinds mijn schooltijd toch wel het een en ander zijn veranderd. Oké, last met rechts en links heb ik ook regelmatig, ik geef het toe, maar om mij als ex-Montessoriklant op te zadelen met een gebrek aan discipline, ‘spreekwoordelijk’ nog wel, dat hoef ik natuurlijk niet te pikken!
Bij het Montessori-schoolsysteem zitten groepen van diverse leeftijden bij elkaar in één klas en dat waren in mijn tijd maar liefst 48 kinderen. En met één enkele onderwijzer, die goed was in rekenen en taal en dat hele zaakje keurig in de hand had.
Het was tijdens de z.g. ‘werkuren’ altijd gezellig roezemoezig in de klas, omdat iedereen met iets anders bezig was, maar een zootje was het nooit. Terwijl er ook kinderen met een kleedje op de grond van alles zaten te doen. De klassen waren ruim, dat moet gezegd. We hadden zelfs een keukentje en een ‘rustkamer’, waar je even kon gaan lezen of iets doen dat extra concentratie vergde of als je moest overleggen met ’n groepje. Ondanks de oorlog, die net in mijn kleuter-en lagereschooltijd viel, heb ik fijne schoolherinneringen.
Het zijn nu andere tijden met een ander soort kinderen, dat weet ik allemaal wel. Computers en televisie erbij en weet ik wat nog meer, maar het geeft toch te denken, dat minister Rouvoet opvoedhulpprogramma’s aan het opzetten is. Dat zal toch niet zomaar bij ‘m zijn opgekomen. Het zal toch niet het spreekwoordelijke gebrek aan discipline zijn, zeg?
Nou ja, waar gehakt wordt vallen Spaan ders. En dat is een spreekwoord…..