 |
Jan van Stroomopwaarts vertelde gisteren over de feestelijke 84e verjaardag van zijn vader. Een leuke dag voor iedereen, las ik. Z’n vader informeerde bij zijn nageslacht of iedereen zich zakelijk gezien redden kon en hij kon tevreden zijn.
Dat deed mij denken aan de pleegmoeder van mijn man, die wij ‘tante’ noemden, hoewel ze dat niet van ons was en die we een paar maal per maand met de kinderen bezochten in het verpleeghuis in Friesland. Het was meestal op zondag dat we vanuit Groningen-stad, waar we toen woonden, die kant op gingen.
Zo gezellig als de vader van Jan het lijkt te hebben had tante het niet. Met zes vrouwen op een slaapzaal, geen privacy en een kastje naast haar bed voor de persoonlijke spullen en dat was het dan. Natuurlijk is het al jaren geleden en je mag hopen dat het huis aangepast is aan de eisen van deze tijd, maar toen kwamen we er eigenlijk nooit vrolijk vandaan.
Tante was erg doof, ze zag bijzonder slecht, lopen was er niet meer bij dus zat ze de hele dag in een rolstoel. Omdat ze al achter in de negentig was kende ze bijna niemand van haar medebewoners, want leeftijdgenoten had ze niet. Ze vond het wel erg leuk als we kwamen. Maar ze had een eigenaardigheidje. Ze wilde elke keer weten wat mijn man verdiende. Omdat de conversatie, in de zaal die daarnaar was genoemd, niet bepaald geruisloos ging met tante en mijn man geen zin had dergelijke vertrouwelijke informatie te delen met de rest van de zondagmiddagvisite die er zat, toeterde hij in haar oor dat we niet te klagen hadden.
Maar daar was ze niet tevreden mee! “Verdien ie dan wel duuzend gulden?” vroeg ze dringend. “Ja hoor, tante, dat is het wel!” bulderde mijn echtgenoot dan terug. Dan sloeg ze haar handen in elkaar, schudde haar grijze koppie en riep: “Hééremetied! Dúúzend gulden!” Ze hoefde zich geen zorgen te maken over ons, dat was gelukkig duidelijk.
En na een uurtje, als de kinderen het wel weer gezien hadden en wij eerlijk gezegd ook, vertrok de familie Caransa weer naar hun villa aan de Groningse Rivièra. Ach, tante…..Ze heeft op twee maanden na de honderd net niet gehaald en daar had ze volgens de dominee op haar begrafenis nog aardig de pest over in gehad ook…..!