***Verbal Jam had het er al over, dat we ons niet ongerust hoeven maken, want de ramp in Japan zal geen invloed hebben op de leverantie van de consumentenelektronica hier te lande, want die komt godzijdank veelal uit China of Europa. Nou, een hele opluchting. Wat zouden we moeten beginnen. Maar over zo’n bericht zou je je plaatsvervangend toch een potje gaan zitten schamen, zeg. Dat zou toch het laatste moeten zijn, waaraan men denkt. Maar ja, er zullen wel minder auto’s geproduceerd worden daar en op de beurs gaat het ook niet best met alles wat Japans is. ’n Ramp dus.
Als je de foto’s ziet, de video’s en met name de satellietfoto’s, waarop je kunt zien hoe het wás en hoe het nu is kun je je nog geen voorstelling maken van hoe het daar moet zijn. Op die foto’s vanuit de ruimte zie je ook geen mensen, want op die afstand zijn het de mieren, die mensen in zulke omstandigheden zijn. Niet meer dan dat.
De tegenstanders van kernenergie maken natuurlijk ook dankbaar gebruik van de gebeurtenissen. Ik heb ook altijd wel wat twijfels gehad, hoor, want waar ze het kernafval moeten laten is nog steeds niet goed duidelijk. Maar iedereen wil wel dondersgraag de elektriciteitsvoorziening op peil houden, want alles moet wel blijven werken. Vanmiddag hoorde ik op de radio een mevrouw, die het had over de kolenmijnrampen die er in het verleden toch ook zijn geweest, dus waar zeurt iedereen over? Risico van het vak. Staat even niet in verhouding, dacht ik.
Maar moeder natuur is het aardig aan het regelen heb ik ’t idee. Er zit een beetje veel beweging in onze aardbol, vind ik. En er gebeurt zo hier en daar nogal wat aan natuurrampen de laatste tijd. Ik ben heus geen doemdenker, hoor, en als ik de krokussen in de tuin zie en vanavond, terwijl het al behoorlijk donker was, een merel heel hard hoor fluiten in de heg, dan word ik daar best blij van. De lente komt. Maar die arme Japanners.
Onze schoonzoon werkt hier voor een Japans bedrijf. Tot nu toe merken ze nog weinig van een en ander, zegt hij, maar ja, wat is nou vier dagen………
Jenni
maart 15, 2011 at 9:15amEn zo sluipt 21-12-2012 dichterbij. Het einde der tijden? Neuh…de vijfenveertigste verjaardag van mijn man! En dat vieren we dan met een bakkie koffie en een stukkie taart 🙂
els
maart 15, 2011 at 12:23pmHa, ha! Groot gelijk! Alles vieren wat er maar te vieren valt! En zeker zo’n mijlpaal.