Zendgemachtigde……

Mijn echtgenoot is radiozendamateur. Nu ligt bij hem tegenwoordig de nadruk meer op amateur dan op radiozenden, maar dat komt door alle digitale ontwikkelingen die in de hobby hebben plaatsgevonden. Er is namelijk van alles “af te lezen” op de display van de apparatuur en dat is voor mensen zonder zicht nou eenmaal ’n beetje lastig. En met veel toeters en bellen is de zender misschien wel aan te passen, maar dat komt er niet zo van als er zoveel te beleven is via de computer.

Dat is waarschijnlijk ook de reden dat er niet veel vrouwen zijn te vinden onder de radiozendamateurs. Tenminste, wij horen ze niet. Ze zijn er vast wel, hoor, van die knutselaarsters die er verstand van hebben. Vooral als hun man ook in de sector actief is. Maar vroeger waren er meer, met een eigen call, dat weet ik nog wel.

Elke zondagmorgen om ’n uur of 11 volgt mijn kloris de “zondagochtendkoffieronde”van de Apeldoornse zendamateurs. Hij meldt zich dan in met z’n ‘call’, die hij heeft gekregen van de afdeling Telecom van het Ministerie van Economische Zaken. Hij heeft daar destijds nog een pittig examen voor moeten afleggen, met morse en zo. Hij zat die morsetekens te oefenen op zolder en dat was een zeer irritant geluid. Hij zegt, dat ie d’r nu nog weinig van afweet, van dat morsegedoe. Als je nog wel eens morse hoort ergens, dan gaat dat in zo’n razend tempo dat het, zeker voor ’n amateur, niet bij te houden is. Zal dus ook wel digitaal gaan.

Maar op zondag begeleidt de Apeldoornse ronde ons eerste kopje koffie. Hij meldt zich dan met zijn call en zegt: “Goeiemorgen allemaal, ik luister gezellig mee en wens iedereen een fijne zondag”. Dan krijgt hij reactie van degene die de ronde leidt, ze kennen hem allemaal, en vinden ze het ook gezellig dat hij er bij is.

En zo melden zich diverse zendgemachtigden, vaak ook mensen, die in deze buurt op vakantie zijn. Dan krijg je vervolgens allerlei verhalen over frequenties, zenders, antennes, repeaters en men vraagt advies over technische hoogstandjes, soms letterlijk, waar men niet uit komt of hulp bij nodig heeft. Maar daar heb ik natuurlijk geen verstand van. Ze mogen ook niet “chatten”, hoor! Het moét over de techniek van de hobby gaan en dat is wel logisch natuurlijk.

Vroeger had je jongens, die zelf kristalontvangertjes in elkaar zetten. Dat heb ik mijn broer ook nog wel zien doen. En de blijdschap als ie het dan ook nog deed! Dat waren de ware radio-amateurs. Op het blindeninstituut waar mijn man woonde zijn er ook heel wat gebouwd. Zo is er een mooi verhaal van een knul, die aan z’n ontvangertje zat te solderen en daarbij zijn neus iets te dicht bij de soldeerbout hield. Ja, kippig, hè, dan krijg je dat. Maar z’n vrienden róken waar hij mee bezig was…….!