Extern geheugen……

Iets, dat ik mijn hele leven heb gehad, ik bedoel: het is niet iets van de laatste tijd, is dat ik films die ik zie of boeken die ik lees net zo makkelijk weer vergeet. Het verhaal dus. Dan weet ik uiteraard wel zo ongeveer waar het over gaat, hoor, maar niet exact meer en zeker geen details. Eigenlijk is dat heel economisch, want daardoor kun je boeken na een poosje gewoon wéér lezen en films rustig nog eens zien. Mijn huisgenoten snappen daar dus niks van. Voor hen is zoiets dan ouwe kost en dan vinden ze d’r niks meer aan.

Wij kijken bijvoorbeeld veel BBC, dus ‘Touch of Frost’, ‘Midsummer Murders’ en Ínspector Morse’ heb ik daar allang gezien en nu al die afleveringen op de Nederlandse en Belgische zenders te zien zijn, is dat natuurlijk ’n soort herhaling. Maar lekker niet voor mij, hoor! Ik herken ’t wel weer zo hier en daar, maar ik weet in ieder geval nooit meer hoe het ook alweer afliep en ook niet wie het gedaan heeft. Nou, is dat mooi of niet?

Ik sla ’t niet op. Of mijn brein vindt het niet interessant genoeg om te onthouden. Ja, gek is het wel, dat vind ik zelf ook. Maar nu ik ouder word denken ze natuurlijk dat het daardoor komt! Maar weet je, ik heb gewoon een selectief stel hersens, want verder heb ik een uitstekend geheugen. Niks mis mee.

Zo heb ik voor mijn verjaardag laatst een luxe box gekregen met alle afleveringen van Baantjer. Dat zijn er heel veel. Ik heb bij mijn weten niks crimineels, maar ik hou van detectives. En dan vooral die, waarbij het lijk al aan het begin van het verhaal ligt waar het ligt en het schieten, slaan of steken al achter de rug is. Dat is dan alvast klaar. Het gaat er dan alleen nog maar om dat ze het slim oplossen en om het vinden van de onverlaat die een en ander op z’n geweten heeft. Mét motief natuurlijk.

Die Baantjer-dvd’s hebben we de laatste tijd bekeken als er toch niks aan de tv was en vanavond was dat de laatste. De mannen hebben wel met me meegekeken, maar niet omdat ze wilden weten hoe het afliep, want dat wisten ze al. Ik moest ze, om in stijl te blijven op straffe des doods, verbieden om dat te vertellen. Nou, en na deze laatste zei mijn zoon: “Zo, zullen we dan nu maar weer bij aflevering één beginnen?”. Dat vond ik flauw. Want het is geen gebrek van mij. Het is een zegen……….!