Verkwisting…….

Verspilling in de zorg. Daar lazen we vandaag een artikel over. Mensen, die vertelden dat na ’n overlijden praktisch nieuwe hulpmiddelen gewoon in de vuilnisbak verdwijnen of in een opslag waar ze niet meer uitkomen. In het gunstigste geval gaat het spul naar een land waar ze niks hebben op zorggebied. Maar omdat het transport te duur is, komt dat er vaak niet van. Bovendien vervoert men naar bijvoorbeeld Afrika liever gebruikte auto’s.

Maar ik las over een mevrouw, die naar een verpleeghuis ging, na eerst thuis verzorgd te zijn geweest. Haar schoondochter pakte alle dichte verpakte spullen, die niet aan bederf onderhevig zijn, zoals verbandmiddelen, incontinentiemateriaal, nieuwe flessen ontsmettingsmateriaal enzovoort bij elkaar om mee te gaan naar het nieuwe adres. ’n Dag voor de verhuizing haalde ze bij de apotheek ook nog vier doosjes op met aan mevrouw voorgeschreven medicijnen, zodat die meteen konden worden gebruikt. Nou, alles werd vernietigd, want dat waren de regels van het huis. Ze hadden hun eigen dokter en hun eigen apotheek. Van aangebroken spullen kan ik me er nog iets bij voorstellen, maar bij nieuw materiaal?

Met rollators en rolstoelen schijnt ’t soms nog gekker te gaan. ’n Mevrouw had een heel goede rolstoel, maar omdat het huis waar ze heen ging in een andere gemeente lag, moest ze deze inleveren en in die andere gemeente een nieuwe aanvragen. Wat natuurlijk niet meteen geregeld was. Haar ‘oude’ rolstoel waar dus niks mis mee was verdween in een opslagruimte.

Een meneer, die er verstand van had, zei dat de zorg niet zonder bureaucratie kan. Regels moeten d’r wezen. Ben ik ’t tot op zekere hoogte wel mee eens, hoor. Maar met een beetje communicatie en overleg zou er toch wel ’n heleboel te bezuinigen zijn, zeg. Een vrouw vroeg ’n kruk aan bij de verzekering. Ze had last van haar heup en zou met ’n kruk al geholpen zijn. Ze kreeg er twee. Waarom? Dat waren de regels. Kun je je voorbereiden op de dag dat je definitief instort. Krukkig geregeld, toch? En verspilling.

In de blinden-en slechtziendenwereld, ons wel bekend, staat er ook heel wat te verstoffen in kasten, hoor. En hebben revalidanten wel eens computercursussen gevolgd om een blindvriendelijk systeem te leren, terwijl ze na afloop een computeraanpassing kregen voor thuis of op het werk met een heel ander systeem, dat ze niet kenden. Kon niet anders, men zat dan aan een leverancier vast of zo. Konden ze weer overnieuw beginnen of thuiszitten zonder werk. Frustratie bij opleiders en bij de cliënt. En wat zoiets dan kost wil je niet weten. Misschien verbeterd nu, we zijn er al meer dan tien jaar uit, maar zo wordt gezondheidszorg dus duur. Door niet overleggen, niet communiceren, niet attent zijn. Omdat iedereen denkt dat wat hij doet ’t beste is.

Gisteren haalden we trouwens de jaarlijkse griepprik. Er stond weer ’n hele rij. Achter ons waren mensen aan ’t mopperen over de gezondheidszorg. Bejaarden dus, hè. De één vond, dat je aan de telefoon en in de apotheek teveel je hele doopceel moest lichten. Ze hebben waarschijnlijk liever de verkeerde medicijnen. En dan eindelijk kon je eens ’n keertje in het ziekenhuis een afspraak maken. De verpleegsters ‘jijen’ en ‘jouen’ tegen je en zijn kortaf omdat ze het druk hebben. Daar geloof ik niks van. Ze hébben het ook druk, veel werk met minder mensen, maar onbeleefd en respectloos, niet als je geen ongelooflijke zanik bent. Nou ja, het ging nog een hele tijd door zo en ik raakte steeds meer geprikkeld door dat gemopper. Je wel willen omdraaien naar die ouwe tuttebellen, terwijl je d’r nota bene zelf een bent, om te vragen wat ze hier eigenlijk doen, als het allemaal zo slecht is hier. Voor hun GRATIS prik! Als die hun 30 euro had gekost, waren ze d’r waarschijnlijk niet eens op af gekomen. Zulke mensen mogen ze van mij nou wegbezuinigen………